Zahipnotyzowana cz. 27

Rozdział XXVII

Szliśmy po plaży bez butów. Woda obmywała nasze stopy.  Szliśmy cały czas się śmiejąc. W tym towarzystwie nie dało się iść spokojnie.

W szybkim tempie doszliśmy do naszego domku.

- Dobranoc!! Do jutra – zaśmialiśmy się i każdy wszedł do swojego pokoju.

- Jest genialnie – powiedziała Jane rzucając się na łóżko plecami.

- Oj jest – zrobiłam to samo leżąc obok mojego rudzielca.

- To jest dopiero pierwszy dzień, a ja już wiem, że to będzie najlepszy wyjazd – uśmiechnęłam się.

- Kto idzie pierwszy do łazienki? – zapytałam.

- Ja – zerwała się z łóżka, wyciągnęła z walizki pidżamę i przemknęła do łazienki. Ja wstałam z łóżka i już sobie naszykowałam coś do spania. Następnie weszłam na balkon. O tak, taki widok mogłabym widywać codziennie. Na balkonie obok był Scott.

- Pięknie tu jest – powiedziałam wzdychając i siadając na krześle.

- Mhmm…. – uśmiechnął się. Nastała cisza. Nie była ona niezręczna. Właśnie dlatego uwielbiałam siedzieć ze Scottem. Patrzyłam na niebo pełne gwiazd. W Polsce nie dało się dostrzec tak dużej ich ilości. Siedziałam tak jeszcze z 10 min.

- Wolna – odparła Jane.

- Idę – wstałam i po drodze zabierając ciuchy weszłam do łazienki. W błyskawicznym tempie wzięłam prysznic i ogarnęłam moją twarz. Wyszłam z łazienki. Na swoim łóżku już leżał mój rudzielec. Poszłam w jej ślady. Położyłam się na łóżku.

- Dobranoc – powiedziałam, a w odpowiedzi usłyszałam to samo. Zamknęłam oczy i po chwili odpłynęłam w ramiona Morfeusza.

Rano obudziłyśmy się w tym samym czasie.

- No to teraz czeka nas zwiedzanie – burknęłyśmy. Nie żebyśmy narzekały, ale wolałybyśmy poleżeć sobie na plaży i poopalać się.

- Damy radę – uśmiechnęłam się. – Ja pierwsza – rzuciłyśmy się w stronę łazienki.

- Ej jak ty to zrobiłaś? – zapytała zszokowana Jane.

- Ale co? – zapytałam.

- Ja zrobiłam dwa kroki w stronę łazienki, a ty już byłaś pod jej drzwiami – pokręciła głową. – Mam jakieś zwidy, czy coś.

- Na pewno – odpowiedziałam niepewnie, ale nie ujawniając zmieszania, które wewnątrz mnie buzowało. – Na pewno cię coś przewidziało.

- No, ale – przerwała na chwile i przyglądnęła mi się uważnie.

- To na pewno przez te treningi – na szybko coś wymyśliłam. – Wiesz, więcej treningów i mój bieg trochę przyspieszył – no nie powiem, mam dobrą wyobraźnie i to jest dosyć realne.

- Dobra, powiedzmy, że ci wierze.

- Ale to nie zmienia faktu, że jestem pierwsza – zaśmiałam się i zamknęłam za sobą drzwi łazienki.

- Ej no! To nie jest fair! – zaczęła walić w drzwi łazienki.

- Jak to nie? Jak dla mnie, to jest bardzo fair – zaśmiałam się.

- Osz ty! – wyczułam w jej głosie nutkę wrogości, ale po chwili zastąpił ja śmiech. – Zobaczysz, następnym razem będę pierwsza! Nie odpuszczę ci  - powiedziała przez drzwi.

- Czy ty mi grozisz – zachichotałam.

- Ja?? No co ty! Ja cię tylko ostrzegam – mogłam tylko sobie wyobrazić jej chytry uśmieszek.

- Mam się bać?

- To już twoja decyzja – zaśmiała się.

Uśmiechnęłam się. Umyłam zęby i obmyłam twarz. Po 10 minutach otworzyłam drzwi.

- Masz! – zawołam do niej. Zerwała się łóżka i biorąc ubrania zamknęła się w łazience. Ja sam wyciągnęłam ciuchy z walizki i szybko się ubrałam (jako buty ubrałam czarne vansy). Postanowiłam zadzwonić do mamy. Wczoraj zupełnie o tym zapomniałam.

- Cześć mamuś! – przywitałam się z nią.

- Kochanie! Czemu nie dzwoniłaś wcześniej – od razu odezwała się z wyrzutem.

- Przepraszam, ale zupełnie wypadło mi to z głowy. Tu jest tak pięknie!!!! – westchnęłam do słuchawki.

- No dobra! Jak ja bym chciałby być tam teraz, ale co poradzę, do pracy trzeba chodzić. – zaśmiałam się. – A jak minął lot? Wszystko dobrze poszło? Nie było żadnych komplikacji?

- Mamuś, wszystko poszło gładko. Szybko dolecieliśmy na miejsce. Mamy świetne domki, przed samą plażą, mówię ci widoki niesamowite!!

- Cieszę się kochanie. A pogodę macie dobrą?

- No pewnie, na zewnątrz jest gorąco, idealnie. Dobra, ja już będę kończyć, bo rozmowy są trochę drogie. Pozdrów tatę i Jasona. A i powiedz mojemu kochanemu braciszkowi, że ja się tu świetnie bawię, a on musi na studiach się uczyć. Kocham was!

- Dobrze kochanie. Ale proszę cię, zadzwoń do nas za kilka dni, nie chcę się niepokoić.

- Dobrze papa- powiedziałam uśmiechając się do słuchawki.

- Miłej zabawy – usłyszałam z drugiej strony i po chwili rozłączyłam się. Akurat w tym momencie drzwi od łazienki otworzyły się.

- Która jest godzina? – zapytała Jane.

- Za 10 minut musimy iść na śniadanie – weszłam jeszcze do łazienki i związałam włosy w kucyka. Jane swoje związała w luźnego warkocza.

- Chodź – pociągnęłam ją za rękę i wyszłyśmy z domu. Zakluczyłyśmy drzwi i ruszyłyśmy na śniadanko. W restauracji zobaczyłyśmy znajome czupryny. Chłopaki też nas zauważyli. Podeszłyśmy do nich.

- Siadajcie – powiedział Scott jedząc.

- Zaraz przyjdziemy, tylko coś do jedzenia weźmiemy – szybko poszłyśmy. Po 5 minutach już siedziałyśmy z nimi.  Jak zwykle, przy naszym stoliku było najwięcej śmiechu. Nigdy się tym zbytnio nie przejmowaliśmy. Już kończyliśmy jedzeni, kiedy podszedł do nas nauczyciel.

- Mam nadzieję, że podoba wam się.

- Oczywiście, jest świetnie – uśmiechnęła się Jane.

- Świetnie się bawimy – dodałam.

- Cieszę się. Za 1.5 godziny idziemy zwiedzać, spotykamy się przed głównym wejściem hotelu.

- Dobrze, będziemy gotowi.

- No to czeka nas nuuuudne zwiedzanie – skomentował Tom, gdy nauczyciel nie mógł go już usłyszeć. Wszyscy zaśmialiśmy się, ale jednocześnie przytaknęliśmy.

- Jakoś przeżyjemy – odezwał się Brandon.

- No właśnie. Zgadzam się z nim, co mnie bardzo dziwi – odezwałam się. – Razem będzie śmiesznie. Damy rady – uśmiechnęłam się promiennie.

- Dobra – odezwali się wszyscy.

- Zbieramy się? – zapytał Scott. Wszyscy już zjedli.

Jakby na znak wszyscy podnieśliśmy się z miejsc. Poszliśmy do swoich pokoi.

- Ej idziemy do baru obok plaży? – zapytał Liam, gdy siedzieliśmy na balkonie. Chłopaki przyszli do nas do pokoju.

- Dobry pomysł – od razu wszyscy się zgodziliśmy. Wstając poczochrałam Toma po jego czuprynie.

- O tyy!! Wiesz ile mi zajęło ułożenie tego cuda – zapytał. Poczułam zagrożenie więc jak najszybciej wycofałam się z balkonu.

- Dopadnę się – usłyszałam z ust Toma.

- Lepiej już zacznij uciekać – dodała Jane. Posłuchałam jej. Śmiejąc się zaczęłam biec. Usłyszałam za sobą kroki i głos.

- Złapię cię Bennet! – i zaraz wybuch śmiechu. Przyspieszyłam. Wleciałam na plażę. Na chwilę przystanęłam. Obejrzałam się w tył. Widziałam moich przyjaciół ledwo trzymających się ze śmiechu. Nagle przed sobą zobaczyłam Toma.

- Aaa!!! – skąd on się tu wziął. Osz ten, obszedł mnie od tyłu.

- Teraz będziesz miała za swoje – zaczął się śmiać, jak jakiś zły bohater bajki (od aut. Wiecie o co mi chodzi :D). – Teraz błagaj o wybaczenie.

- Nie ma szans.

- Jesteś pewna – zapytał unosząc brwi to góry. Stał przodem do mnie trzymając mnie za ręce. Nie był to mocny uścisk, ale wyrwać się z niego też nie dało.

- Jestem – powiedziałam pewnie.

- Ale pewna tego jesteś – zapytał zbliżając się do mnie.

- Mhmm- przytaknęłam już troszkę mniej pewnie. Jeszcze bardziej się przybliżył. Przełknęłam głośno ślinę. On się zaśmiał, poczułam jego ręce na moich biodrach.

- Na twoim miejscu bym odpuścił, ale skoro tak chcesz – powiedział uśmiechając się. Zaczął mnie łaskotać.

- Nie, nie, nie, nie!- zaczęłam krzyczeć w przerwach od śmiania się. Zaczęłam się wyrywać, ale nie było szans.

- Dobrze, przepraszam, przepraszam!!! – zaczęłam. – Tylko błagam cię, przestań – dławiłam się własnym śmiechem. W tym momencie nie myślałam, że sama mam dużo siły. Wiecie, w niektórych momentach o tym jeszcze zapominam, a jednocześnie nie panuję nad tym.

- I nie będziesz już – zapytał przestając mnie łaskotać.

 - Nie będę – powiedziałam zmęczona.

- Ale i tak ci się oberwie – przerzucił mnie sobie przez ramię.

- Nieee! Proszę, tylko nie do wody! – zaczęłam się szarpać.

- Oj nie martw się, teraz tego nie zrobię – już widzę ten jego chytry uśmieszek. Niestety, ale teraz musiałam oglądać jego plecy.

- Ej no, przeprosiłam cię przecież – zaprotestowałam.

- Ale to nie zastąpi tego, że zniszczyłaś moją idealna fryzurę.

- No naprawię ci ją.

- Nie, ja sobie poradzę, ale i tak ci się oberwie – zaśmiał się.

- To chociaż mnie postaw- powiedziałam z wyrzutem.

- Nie ma mowy, jesteśmy już prawie przy barze.

- Całe życie z wariatami – podniosłam ręce do nieba. Westchnęłam i opadłam na jego plecy. Nie pozostało mi nic więcej. Po chwili mogłam usłyszeć śmiechy. To było oczywiste do kogo należały.

- Postaw mnie już.

- Już prawie jesteśmy.

- Ooo widzę, że ją złapałeś – odezwał się Liam. Nie mogłam zobaczyć ich twarzy. Hmm… zgadnijmy dlaczego?

- Złapał, ale mógłby już puścić – odezwałam się.

- Skoro tak prosisz – postawił mnie na ziemi.

- No w końcu!!!!!! – uśmiechnęłam się szeroko. Wszyscy się na nas patrzyli i śmiali.

- Dobra koniec! Chyba, że ktoś jeszcze chce mieć rozwaloną fryzurkę?- pokazałam na moje dzieło, na głowie Toma. Skoro i tak ma mi się oberwać, to co?

- Ja się chowam – oznajmiła Jane. – Chodź, weźmiemy sobie jakiś sok. – wzięłam ją pod ramię i ruszyłyśmy do lady. Ładnie się uśmiechnęłyśmy i poprosiłyśmy o sok pomarańczowy. Za barem stali przystojni młodzi chłopcy. Jeden uśmiechał się zalotnie do Jane i nalewał jej sok, a drugi podrywał mnie zajmując się moim napojem. Zaczęli z nami rozmawiać po angielsku.

- Co tutaj robią takie piękne dziewczyny? – zapytał szatyn, ten który „zajmuje się” mną.

- Przyszłyśmy się napić czegoś zimnego – odwzajemniłam jego flirt. A co mi tam? Raz na jakiś czas mogę poszaleć.

- Idealnie trafiłyście – powiedział ten drugi, brunet.

- Zauważyłam właśnie – posłałam mój uroczy uśmiech. Odgarnęłam z twarzy niesforny kosmyk. Spojrzałam na Jane. Może i jest z Liamem, ale włączyła się do gry. Jej chłopaka też wiele dziewczyn podrywało.

- Długo już tu jesteście? – zapytał szatyn.

- Wczoraj przyleciałyśmy – przyjrzałam się jego plakietce. – Carlosie.

- A moglibyśmy poznać wasze imiona – zapytał ten drugi. Z tego co widziałam na imię miał Adrian.

- Sophie – oznajmiłam uśmiechając się.

- Jane.

- Miło nam poznać – oznajmili równocześnie.

- Proszę – Carlos podał mi szklankę z sokiem. Był on świetnie ozdobiony. Gdy mi go podawał, dotknął mojej ręki i chwilę dłużej ją przytrzymał, cały czas patrząc w moje oczy i uśmiechając się.

- Dziękuję – oznajmiłam przygryzając wargę. Był bardzo przystojny, chociaż jego flirt był trochę tandetny, to mimo to wydaje się być przyjemną osobą. Jane także miała już swój napój.

Chciałam zapłacić.

- Na nasz koszt – oznajmił Adrian.

- Nie trzeba – oznajmiła Jane uśmiechając się.

- Nie ma problemu, naprawdę.

- Dziękujemy chłopcy – posłałyśmy najpiękniejsze usmiechy i odwróciłyśmy się.

- Zobaczymy się jeszcze? – zapytali

- Na pewno tu jeszcze wpadniemy.

Oddaliłyśmy się. Widziałam minę chłopców. Chyba trochę nas obserwowali.

- Coś długo wam to zajęło – odezwał się Liam mierząc chłopaków za barem zimnym wzrokiem.

- Ale za to mamy pyszne napoje – uśmiechnęłam się. Usiadłam pomiędzy Brandonem, a Liamem. – Ej Li, bez nerwów – Szturchnęłam go łokciem. Popatrzyłam na chłopaków. Razem z Jane zaśmiałyśmy się.

- Zazdrośnicy – powiedziała Jane. Już się mieli odezwać, kiedy do naszego stolika podeszła nasza koleżanka Mary. Zdziwiłam się, że jest ona bez Kate, ponieważ one były praktycznie nierozłączne.

***

Przepraszam za to, że nie pisałam, ale nie miałam czasu, w święta trzeba było pomagać, a po świętach złapała mnie grypa. Jeszcze teraz jestem chora, dlatego do sql nie idę i mam zamiar zabrać się za pisanie kolejnych rozdziałów :D
A poza tym, dziękuję mojej przyjaciółce za pomoc. Jest niezastąpiona  :D <3 

Pozostało mi jeszcze życzyć wam SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU!!! Aby wszystkie wasze marzenia się spełniły, jeśli macie jakieś postanowienia noworoczne, to abyście przy nich wytrwali oraz, aby ten rok był jeszcze lepszy niż poprzedni :D

A  tutaj dam wam jeszcze naszych Barmanów. Zdjęcia są bardziej zimowe, ale pozostawiam waszej wyobraźni, to jak wyglądali w barze w Hiszpanii :D

Carlos

Adrian