Zahipnotyzowana cz. 28

Rozdział XXVIII

- Cześć Mary – uśmiechnęłam się do niej.

- Hej wszystkim – uśmiechnęła się delikatnie. Można było zauważyć, że jest coś nie tak. Ona zawsze była bardzo żywą osobą, a teraz można było wyczuć u niej smutek.

- Co się stało? – zapytałam. – Chcesz pogadać?- dodałam po chwili, gdyż wiedziałam, że może ona nie chce rozmawiać przy wszystkich.

- Jeśli byś mogła – powiedziała. – Jane, mogłabyś też – zwróciła się do rudowłosej.

- Jasne, chodźmy może na plażę – zaproponowała Jane. Przytaknęłyśmy i wstałyśmy. Zobaczyłam pytające spojrzenie chłopaków. Wzruszyłam ramionami i razem z dziewczynami ruszyłyśmy na plażę.  Usiadłyśmy na skałach przy wodzie, by móc spokojnie porozmawiać. Razem z Jane spojrzałyśmy na Mary. Ona westchnęła.

- Pokłóciłam się z Kate – powiedziała. – Ale wiecie, to nie była jakaś zwykła kłótnia – dodała widząc nasze pytające miny.

- Co się stało? – zapytałam równocześnie z Jane.

- Wiecie, ona od wczoraj jakoś dziwnie się zachowuję. W ogóle jej nie poznaje.

- Ale jak to od wczoraj? Przecież, jak wczoraj widziałam was w klubie, to Kate się normalnie zachowywała.

- No tak, ale później ja ją straciłam z oczu na chwilę. Siedziałam z Vicky i myślałam, że tańczy gdzieś w tłumie.

- No, ale co mogło się przecież stać?

- Nie mam pojęcia. Na imprezie zachowywał się jak zawsze, ale jak wracałyśmy do domku, stała się jakaś opryskliwa. Myślałam, że może to od alkoholu, chociaż nie zauważyłam, żeby piła dużo, nawet nie było tego po niej widać. Dzisiaj rano się strasznie pokłóciłyśmy. Była dla mnie strasznie niemiła.

- Może ma jakiś gorszy dzień, każdemu się zdarza – zaproponowała Jane.

- Nie sądzę. Nawet gdy miała ten zły dzień nie zachowywała się tak. Nigdy nam się nie zdarzyło aż tak pokłócić. Nie poznaję jej.

- Kurcze, szkoda, że się tak pokłóciłyście – wiedziałam, że to musi być dla nich ciężkie.

- No i właśnie dlatego chciałam z wami porozmawiać. Rozmawiałam już z naszym opiekunem i on się zgodził. Wiem, że u was jest jedno wolne łóżko. Iii.. – przerwała i popatrzyła na nas niepewnie. – Czy mogłabym z wami zamieszkać w pokoju?- zapytała niepewnie.

- No jasne. Nie ma sprawy. Na nas możesz liczyć – od razu zgodziłyśmy się z Jane.

- I naprawdę, nie przejmuj się tą kłótnią. Pogodzicie się, na pewo – powiedziała Jane.

- Dziękuję wam dziewczyny, jesteście najlepsze – uśmiechnęła się i nas mocno przytuliła.

- To kiedy do nas dołączasz – zapytałam.

- Po zwiedzaniu się spakuję i myślę, że pod wieczór będę gotowa.

- Dobrze, będziemy na ciebie czekać – powiedziała Jane. – Idziesz teraz z nami?

- Chyba wrócę. Muszę przygotować się do zwiedzania i czekam na mnie Vicky.

- Dobrze, my wracamy – razem z Jane wróciłyśmy do chłopaków.

- Co się stało? – zapytał Liam obejmując moją przyjaciółkę ramieniem.

- Problemy między przyjaciółkami – odpowiedziałam.  Chłopcy unieśli pytająca brwi. Opowiedziałyśmy im całą historię.

- Kurde, strasznie żal mi Mary – oznajmiła Jane.

- Ej, ja chyba wiem co jest Kate! – oznajmił Tom

- Podziel się z nami – zachęcił go Scott.

- ZNPM – oznajmił dumnie. Nie no, razem z Jane zrobiłyśmy tak zwanego face palma.

- Co? – zapytał Scott.

- Zespół napięcia przed miesiączkowego – Scott jak na zawołanie zaczął się śmiać, tym samym dołączając do pozostałych chłopaków.

- Wy jesteście tacy głupi, czy tylko udajecie? – oznajmiłam.

- No co? To jest idealna diagnoza. Wszystko tłumaczy.

- Czyli jak dziewczyna ma gorszy dzień to oznacza, że ma ZNPM? – zapytała od razu Jane.

- No, a jest inaczej? – zapytał Liam. Rudzielec walnął go w ramie. – Dobra już dobra – oznajmił dalej chichocząc.

- Dobra, która jest godzina? – zapytałam.

- Prawie 12, musimy się zbierać. Mamy zbiórkę  15 po – oznajmił Scott.

- Jesteś pewny? – zapytał Brandon.

- A czemu miałbym nie być?

- No bo wiesz. Z twoją inteligencją to  można się wszystkiego domyśleć – wszyscy, oprócz Scotta oczywiście wybuchliśmy śmiechem.

- O ty! Pożałujesz – powiedział wstając. My też postanowiliśmy wstać. Wyszliśmy na plażę. Słońce już mocno prażyło.

- A bym się teraz poopalała – oznajmiła Jane unosząc głowę ku słońcu. Dzięki promieniom słońca jej włosy mieniły się tysiącami kolorów. Jej rudy odcień wydawał się wyglądać jak płomień. Zawsze zazdrościłam jej tego koloru, choć ona sama nie była do nich tak przekonana, ale wszelkie próby zmiany koloru kończyły się niepowodzeniem. Zawsze używała szamponu koloryzującego, na farbę się nie zdecydowała, nie chciała sobie zniszczyć włosów. Ale uwierzycie, że nawet jak kupiła bardzo ciemny brąz, to nic to nie dało?

- Popływałabym w morzu i zagrałabym w siatkówkę – kurcze, woda wydawała się dzisiaj tak kusić, aż chciało się pływać.

- Wiesz, twoje pierwsze życzenie mogę spełnić nawet teraz – oznajmił Brandon przybliżając się.

- Wiesz co? Ja chyba jednak zmieniam zdanie-szybko stwierdziłam.-A ty lepiej zajmij się sobą, bo coś mi się zdaje, że nagrabiłeś sobie u kogoś – zachichotałam widząc skradającego się Scotta. Brandon się odwrócił i jak tylko zobaczył blondyna zaśmiał się głośno i schował za mną.

- Zabierz ją! Ona mówiła, że chętnie by sobie popływała. Sophie, co nie, że chętnie przejmiesz wszystko na siebie – zwrócił się do mnie.

- Oczywiście, a ty sobie będziesz patrzył i się świetnie bawił – oznajmiłam ironicznie.

- Niezła propozycja – udał myśliciela.

- Nie chowaj się za dziewczyną! Aż tak się boisz – zaśmiał się Scott.

- No jasne – objął mnie od tyłu w pasie. – Przy niej nic mi się nie stanie – odpowiedział dumnie.

- Ej Scott, daj sobie teraz spokój -  wtrącił się Tom. – Później się odpłacimy. Ja się zajmę naszą słodką Sophie, a ty Brandonem – zaśmiał się diabolicznie.

- Ej noo!!! Tom, przecież cię przeprosiłam. A ty bierz łapy – zwróciłam się do Brandona widząc ciekawski wzrok Jane, która wcześniej się chyba wyłączył. Ale tak szczerze, nie chciałam, żeby zabierał swoich rąk. Uwielbiałam jego dotyk. Ale jednak wolałam uniknąć rozmowy z Jane i pytań innych.

Brandon ściągnął powoli ręce. Przy tym jeżdżąc ręką po mojej talii. Przeszły mnie przyjemne dreszcze. Osz ten! Zrobił to specjalnie. Gdy pojawił się obok mnie zmroziłam go wzrokiem, ale tak, żeby inni tego nie zauważyli.

- Wiesz Soph, ja nie zapomnę tak szybko tego co zrobiłaś – usłyszałam. Szybko się otrząsnęłam i spojrzałam na osobę mówiąca do mnie.

- Ty to jesteś pamiętliwy – oznajmiłam mrużąc oczy.

- A dziękuję, dziękuję – ukłonił się nam.

- Ale wiedz, że ja się tak łatwo nie dam – wypięłam dumie pierś.

- I tak się doigrasz.

- Ej a tak w ogóle, to Mary wieczorem się do nas wprowadza – oznajmiłam chłopakom.

- Ooo, będziemy mieli nową, piękną sąsiadkę – wyszczerzyli się.

- Myślę, że jednak ona się wami nie zainteresuję. Zgadzasz się ze mną Jane – uśmiechnęłam się do niej.

- Nie ma szans! Nimi by się ktoś zainteresował? Ty sobie Sophie żartujesz? – udała bulwers. Liam odchrząknął.

- Kochanie – uśmiechnął się sztucznie.

- Taakkk?? – zapytała mrugając zalotnie oczami. – O tobie to ja nawet w tym momencie nie myślę. Jesteś przecież zajęty. Ja bym dała jakiejś się do ciebie zbliżyć – uśmiechnęła się, ale widać było, że nie żartowała. Zaśmiałam się.

- Oh, jak nam cię szkoda Liam – oznajmił Scott przy okazji oglądając się za dziewczynami na plaży.

- A mi nie jest przykro – uśmiechnął się i przyciągnął do siebie Jane. Złożył na jej ustach pocałunek. Oooo, jakie to słodkie.

- Weźcie no – skrzywił się Scott razem z chłopakami.

- Dobrze gołąbeczki – niestety musiałam przerwać tą romantyczną chwilę. – Nie mamy czasu, zaraz musimy być na zbiórce.-

Odkleili się od siebie. Liam z Jane złapali się za ręce i ruszyliśmy do pokoi. Gdy już z rudzielcem byłyśmy w pokoju przygotowałyśmy sobie torebki. Włożyłam do niej portfel i inne niezbędne rzeczy.

- Powiesz mi co to było? – nagle przede mną wyrosła Jane.

- Ale co?

- No ty już dobrze wiesz co. Dlaczego Brandon cię obejmował? – zapytała zniecierpliwiona.

- Jakbyś się nie wyłączyła, to byś wiedziała – odpowiedziałam.

- Ale wiem co widziałam.

- Jane, ja cię błagam. Już ci mówiłam, że mnie i Brandona nic nie łączy – a szkoda. Co ja gadam. To słońce nie działa na mnie dobrze.- Posłuchaj mnie Jane. On się tylko krył za mną przed Scottem. Wiesz, służyłam za jego osłonę. Co nie do końca mi się podobało.

- Tak? A czemu cię obejmował? – zapytała nie wierząc mi.

- Czemu ty się mnie pytasz? Może chciał, żeby Scott się do niego nie zbliżył, bo stwierdził, że skoro mnie trzyma to jemu się nie oberwie?

- Wytłumaczyłaś się, ale i tak według mnie ładnie razem wyglądacie – wyszczerzyła się.

- Jaaaannneee!! – zawyłam błagalnie.

- I jak gotowe – do naszego pokoju bez pukania wpadli Liam z Brandonem.

- Już prawię. Ale Li, ja cię błagam zrób z nią coś, bo coś bredzi – zaśmiałam się i złożyłam ręce w błagalnym geście. Ona oczywiście popatrzyła na mnie groźnie

- Spakowana już – zapytał jej.

- Tak – wyszczerzyła się.  

- No to idziemy, bo trzeba poustawiać tam coś w twojej główce – przerzucił ja przez ramię i wyszedł z pokoju. Ja widząc jej minę wybuchłam niepohamowanym śmiechem. W końcu się opanowałam. Spojrzałam na Brandona, który mi się uważnie przyglądał.

- Hmm?- podniosłam brwi.

- Nie wydaje ci się, że to z Kate jest podejrzane? – zapytał.

- Wiesz, nie zastanawiałam się nad tym. A poza tym, co może być w tym podejrzanego?

- No ja nie wiem. Nie pomyślałaś, że to robota jakiegoś wampira? Chyba nikt z dnia na dzień nie obrazi swojego przyjaciela aż tak.

- No, ale po co mieliby to robić? Przecież nie wiedzą o mnie – powiedziałam, ale po jego minie widziałam, że sam nie jest tego pewien. – Prawda? – dodałam niepewnie.

- No właśnie obawiam się, że się dowiedzieli – powiedział spokojnie, ale znam go nie od dzisiaj, był niespokojny.

- Co oni chcą? – zapytałam ściszonym głosem.

- Chcą się upewnić, że to naprawdę jesteś ty i dowiedzieć, co potrafisz.

- O Matko – schowałam twarz w ręce. – Ja nie jestem gotowa na żadną walkę. Ja nie opanowałam jeszcze niczego.

- Nie możesz się ujawniać. Nie pozwolę ci walczyć. Mam cię chronić, więc tak będzie – powiedział twardo.

- Co? Nie, nie możesz. I co? Myślisz, że tutaj jest tylko jeden wampir? Ich pewnie jest gromada, a ty tylko jeden. Nie dasz rady sam. Nie pozwolę ci – co on w ogóle mówi? Myśli, że jest taki świetny i sam da radę? Przecież tu nie będzie jednego wampira?

- Sophie przestań. Nie jestem aż taki słaby. A poza ty, nie na darmo zostałem wybrany, żeby cię chronić. Nie możesz się ujawnić. Wtedy nie kilku wampirów cię będzie szukać, ale kilkadziesiąt. Ja sobie naprawdę dam radę, uwierz we mnie – kurde, ja w ciebie wierzę! I to bardzo, ale się cholernie boję. – A na razie się uspokój. Musimy iść na zbiórkę – przytaknęłam bez entuzjazmu. – Ej! Gdzie jest moja pełna entuzjazmu kocica? – zapytał obejmując mnie ramieniem. – Wszystko będzie dobrze. Nie myśl o tym, pogadamy o tym na treningu, może jednak się mylimy?  A na razie wyluzuj i się tym nie przejmuj – uśmiechnął się pocieszająco. Pociągnął mnie za rękę. Zamknęłam drzwi na klucz. Dobra, a teraz wdech i wydech. Ten wyjazd będzie najlepszy. Wszystko będzie dobrze. Uśmiechnij się i zapomnij o tym na chwilę.

- I to mi się podoba. Uśmiech i do przodu – zaśmiał się Bran.

- Dobra chodź, bo zaraz się spóźnimy – pociągnęłam go za rękę i postanowiłam się na razie nie martwić. Szybko zorientowałam się, że trzymam go za rękę, wiec natychmiast ja puściłam. Po chwili doszliśmy przed hotel. Z tego co zobaczyłam, jeszcze wszystkich nie było więc się nie spóźniliśmy.

- No co wy tam robiliście? – zapytała Jane.

- Chyba nie chcemy wiedzieć – dodał Scott chichocząc.

- Ty to się uspokój, bo zaraz ci się oberwie – pogroziłam mu palcem.

- Poczekaj, poczekaj – zamknął oczy. – Muszę zacząć się bać.

- Wiesz co? Nie no, ja to się chyba zaraz fochnę – założyłam ręce.

- Nieee!! Tylko nie fochh – zawył Scott. – Dobra, ja się poddaje. Przepraszam cię Soph. Wybacz mi!!! – wszyscy śmiali się z nas.

- Foch odpuszczony – uśmiechnęłam się.

- O jak dobrze.

Po chwili zobaczyłam idącą Kate. Wydawała się normalnie wyglądać. Chociaż, jej wzrok był jakby trochę oschły. Szła sama, a za nią zobaczyłam Vicky i Mary. Widać, że dobrze między nimi nie było. Po kilku minutach wszyscy już stali na zbiórce. Ustaliliśmy plan wycieczki i wsiedliśmy do autokaru. Ja usiadłam razem z Jane. Na szczęście udało mi się nie myśleć tak często o tych wampirach. Powiem szczerze, że świetnie się bawiłam, dzięki przyjaciołom nie miałam chwili, żeby się nie śmiać. Widziałam, że Brandon bardzo chciał, żebym nie zawracała sobie tym głowy. Tak szczerze, to jeszcze nie widziałam go takiego. Może dlatego, że wcześniej nie było takiego zagrożenia. Z Mary gadałyśmy tylko przez chwilę, jak chłopaki gdzieś uciekli. Ona chodziła cały czas z Vicky. Kate nie widywałam często. Na zwiedzaniu spędziliśmy kilka godzin. Gdy wróciliśmy do hotelu umówiłyśmy się z Mary, że przyjdzie do nas za 2 godziny. Ja sama z Brandonem umówiłam się na trening. Postanowiłam wyjść, po pojawieniu się Mary.

Po  1.5 godziny zaczęłam się zbierać. Ubrałam na siebie Sportowe buty, krótką bluzkę na ramiączkach i krótkie czarne spodenki. Po chwili usłyszałyśmy pukanie do drzwi.

- Hej – wpuściłyśmy Mary do pokoju.

- Rozgość się, teraz to jest też twój pokój. Tutaj jest twoje łóżko – wskazałam jej.

- Dziękuję wam jeszcze raz dziewczyny.

- Nie ma za co. Chodź lepiej zobaczyć jak mamy widok z balkony – wyszłyśmy z nią.

- Jejku, jest pięknie – uśmiechnęła się.

- O, a tutaj mamy naszych sąsiadów – zaśmiałam się widząc na obu balkonach chłopaków. – Po prawej stronie Brandon i Liam – podeszłam do niej bliżej i cicho powiedziałam. – Blondyn należy do Jane – zachichotałyśmy. Widząc to Jane też coś powiedziała Mary. Nie muszę nawet zgadywać o co chodzi, bo ta spojrzała na mnie i Brandona i stwierdziła.

- Masz rację – uśmiechnęła się. Zmroziłam Jane wzrokiem, a ta udała, że nic nie zrobiła.

- Nic nas nie łączy – szybko wyjaśniłam, ale nasz rudzielec już dużo powiedział. Chłopcy przywitali się z dziewczyną. Brandon też już był gotowy. – O a tutaj po lewej Scott – wskazałam na chłopaka. – I Tom.

Oni tez przywitali się z Mary. A najmilej to Tom. Albo mi się wydaje, albo ich coś do siebie ciągnie. Nie mogli oderwać od siebie wzroku. Wymieniłam porozumiewawcze spojrzenia z Jane i Scottem.

- No Mary – powiedziałam do niej, na co ona spuściła wzrok z Toma i się zarumieniła, katem oka zobaczyłam, że on miał taką sama reakcje. No to mamy tutaj nowe gołąbeczki. – Ja teraz muszę wyjść – wydaje się, że dopiero teraz zobaczyła, że nie jestem normalnie ubrana. Popatrzyła na mnie pytająco.

- Pamiętasz, że zawsze chciałam karate ćwiczyć?- ona na to przytaknęła. – No to, od jakiegoś czasu właśnie je ćwiczę, a że trafiłam w takie miejsce gdzie chodzi też Brandon, to ćwiczę właśnie z nim. Wiesz, on od bardzo dawna już walczy i jest świetnym nauczycielem. Chociaż zdecydowanie za ostrym – popatrzyłam na niego na co on się wyszczerzył. – No i nie odpuszcza mi treningów nawet tutaj, wiec muszę przechodzić tą katorgę – widziałam, że ja to bawi. No tak, mnie też. Tak szczerze, to wszystkim powiedzieliśmy takie wersje, żeby się nie wydała prawda o prawdziwej ja.

- Dobra, możesz iść. Ja sobie poradzę, przecież mam Jane, co nie? – uśmiechnęły się i razem ze mną weszły do środka, chociaż Mary wodziła wzrokiem za Tomem.

- Dzięki dziewczyny i ja spadam, tylko jakąś wodę zabiorę. Kurde, ja dzisiaj chyba umrę. Nieee chcę jeszcze umierać.

- Jakoś przeżyjesz, przecież zawsze dajesz radę – pocieszyła mnie Jane.

- No tak, ale zawsze mam sama trening, a nie z nim. On mnie zamęczy.

- Jesteś silna, wierzę w ciebie. A teraz zmykaj. Będziemy czekały z kilkoma butelkami wody – uśmiechnęła się Jane. Posłucham i wyszłam z pokoju. Akurat natknęłam się na Brandona.

- Gotowa? – wyszczerzył się.

- Jasne! – niee!! Nie jestem gotowa i chyba nigdy nie będę! Jestem świetną aktorką.

*****

Dłuugi rozdział :D Choroba mnie trochę wykończyła, ale napisałam dla was kolejną część. Mam nadzieję, że się spodoba :D  Dziękuję za tyle komentarzy i mam nadzieję, że będzie ich jeszcze więcej. Wiecie takie moje marzenie. Więc może teraz zrobimy tak żeby było dużo komentarzy?? Proszę piszcie je, bo przynajmniej wiem czy wam się podoba i jeśli, to co mam zmienic, dodac, co sie ma pojawić. 

Dziękuje wam wszystkim i moment z rudymi włosami (ze tak powiem opisałam trochę siebie, bo niezbyt za swoimi rudymi wlosami przepadam) dedykuje przyjaciółce, która zawsze ma ochotę mnie zabić, kiedy chcę zmienic ich kolor, co nigdy sie nie udaje :D  <3 

A na koniec: KOCHAM WAAAAS I DZIĘKUJĘ ZA WSZYSTKO <3 :***