NIESPODZIEWANKA! :D

 Rozdział XXXVI

Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. To było niemożliwe. Nie no, na pewno cos mi się musi zdawać, albo to jest jakiś sen.

Ale nawet jeśli, to nie chcę się z niego budzić. Tak dawno się z nią nie widziałam. Chcę z nią porozmawiać. Opowiedzieć jej co w tym czasie się stało. O wszystkim.

Moje oczy się zaszkliły.

- Kochanie – ponownie się odezwała tym swoim miękkim głosem.

- Babciu – wyszeptałam zachrypniętym głosem. – Skąd ty.. tu? Jak to możliwe? Czy to sen? – zapytałam patrząc w jej intensywnie zielone oczy.

Mama ma dokładnie takie same oczy. Były do siebie tak podobne, tylko kolor włosów odziedziczyła po dziadku.

- Nie tak szybko, myszko – uśmiechnęła się do mnie opiekuńczo. Zawsze tak mnie nazywała. – Po kolei. To jakie było to twoje pierwsze pytanie? Wiesz, już nie ta pamięć – zaśmiała się i przysiadła  obok mnie gładząc po głowie.

- Skąd się tu wzięłaś? Przecież ty…ty… - nie mogło mi to przejść przez gardło.

-  Umarłam – dokończyła za mnie. – Oh kochanie. Ja tak naprawdę cały czas jestem przy tobie. Nigdy Cię nie opuściłam.

Popatrzyłam na nią zdziwiona. Tak dobrze wiedzieć, że zawsze jest obok Ciebie, ktoś tak blisko.

- A wracając do pytania – dodała w uśmiechem. – Wiem, że masz ostatnio bardzo dużo na głowie. Musisz podjąć bardzo dużo decyzji, które są bardzo ważne. Przybyłam Ci pomóc, myszko – pogłaskała mnie po włosach. Kiedy byłam mała zawsze to uwielbiałam. Siadałam obok niej na kanapie i prosiłam, żeby bawiła się moimi włosami. Często wychodziły z tego śliczne fryzury. Zawsze później biegłam do rodziców i chwaliłam im się tym, co mam na głowie.

Tak dobrze było ją mieć koło siebie. Po tylu latach.

- Ale jak to możliwe, że ty tutaj jesteś? – zapytałam ponownie wtulając się w babcię.

- Wiesz słonko, sama nie wiem. W pewnym momencie zauważyłam, że mnie potrzebujesz. Nie mogłam tak bezczynnie patrzeć, jak się zamartwiasz. Widziałam, że zamęczasz się. Nie możesz tak. No popatrz jak przez to schudłaś! – wypomniała mi dokładnie się przyglądając mojej sylwetce i marszcząc brwi. – Co oni w ogóle Cię nie karmią? – zapytała.

No tak, babcia jak to babcia. Zaśmiałam się do niej.

- Brakowało mi Cię babciu. Nawet nie wiesz jak bardzo – przytuliłam ją mocno.

- Oh wiem kochanie. Mi Ciebie też strasznie brakowało, ale zaraz mnie upuścisz – zaśmiała się. – Takie małe ciałko, a tyle w nim sił – skomentowała.

- Babciu, ilu tutaj ze mną zostaniesz? – nagle zdałam sobie sprawę, że jej tak naprawdę tutaj nie ma. Tylko przez tą chwilę będzie tutaj przy mnie.

- Na razie się tym nie przejmuj – spojrzała mi w oczy. – Teraz musimy porozmawiać – spoważniała.

- Dobrze.

- Wiem, że teraz masz przed sobą ważną decyzję. Musisz być bardzo wyrozumiała. W przyszłości czeka Cię bardzo odpowiedzialna pozycja i nie możesz nikogo zawieść. Wiem, że to brzmi strasznie, że nigdy nie myślałaś, że w wieku 19 lat będziesz miała na głowie tak poważne decyzje. Ale błagam Cię nie zadręczaj się tym tak.

- Babciu, ale ty nie wiesz wszystkiego – spuściłam głowę.

- Wiem więcej niż byś mogła się spodziewać. Wiem o wszystkim. Wiem o twoich mocach, o wampirach, o twoich problemach –

Spojrzałam na nią zdziwiona.

- Tak kochanie. Ja wiem o wszystkim.

- Ale przecież jak byłam mała, to mówiłaś, że nie ma żadnych takich stworów – przypomniałam jej. Babcia zaśmiała się.

- Oj myszko. Przecież miałaś wtedy 5 lat. Później w nocy byś nie spała. Miałabyś koszmary w nocy – spojrzała w stronę wisiorka, którego ściskałam w dłoni. – Widzę, że rodzice Ci już przekazali. Tak mi przykro, że sama Ci go nie dałam.

- Nic się nie stało. Ale ten wisiorek jest naprawdę śliczny – przyglądałam się mu.

- Cieszę się, że Ci się podoba. Ale to nie jest taki zwykły naszyjnik – spojrzałam na nią pytająco. – Bo wiesz, ja już od dawna wiedziałam o istnieniu wampirów. Nie bez powody go dostałaś – przerwała. – Ja jestem czarownicą.

Aż zabrakło mi powietrza. Że co? Nie no, czego ja się jeszcze dowiem. Może, że jednorożce, gremliny i syreny istnieją?

Nie będę mogła sama chodzić do łazienki, bo jeszcze mnie troll w niej zaatakuje, tak jak Hermione.*

- Wiem, że to może być dla Ciebie szokujące, ale to jest prawda.

- Babciu, ale do czego jest mi potrzebny ten wisiorek? – w końcu „odetkało mnie” i mogłam coś powiedzieć,

 - On Cię chroni przed różnymi zaklęciami, czarami i urokami. Od twojego urodzenia wiedziałam, że jesteś wyjątkowa. Masz do wypełnienia wielką misję i wiem, że wahasz się, czy takie rozwiązanie jest dobra dla świata. Niestety tego Ci nie powiem. Musisz sama do tego dojść.

- Ale uważasz, że powinnam pogodzić świat wampirów i ludzi? – od razu zapytałam marszcząc brwi.

- Kochanie, nic takiego nie powiedziałam. Ty sama musisz dojrzeć do tej decyzji, ja jej za Ciebie nie podejmę. Mogę tylko naprowadzić Cię. Wiem, że dasz radę – położyła swoją dłoń na mojej. – Jesteś już duża i bardzo mądra. Naprawdę – uśmiechnęła się miło.

- Ale to jest takie trudne – westchnęłam. – To wszystko się tak szybko wydarzyło.

- Wiem, wiem. Ale wierzę, że dasz sobie ze wszystkim radę.

- No tak, ale teraz mam ważniejszą decyzję do podjęcia.

- Nie wiesz czy powiedzieć Jane o wszystkim, prawda? – pokiwałam głową. – A co podpowiada Ci twoje serce?

- Moje serce teraz nagle milczy jak grób!

- Myszko, ono nie powie Ci tak dosłownie. Na pewno za niedługo sama zrozumiesz o co mi chodzi.

- Taaa, fajnie by było. Babciu, ale pomóż mi. Przecież ty na pewno wiesz co muszę zrobić.

- Ale to musi być twoja decyzja. Posłuchaj. Wiem, że to jest bardzo trudne. Jane jest Ci bardzo bliska. Chcesz dla niej jak najlepiej. Ja to naprawdę rozumiem. Nie chcesz, żeby stało się jej coś złego. Ale nie możesz się teraz obwiniać za to, co się wydarzyło. Nie mogłaś wiedzieć, że coś takiego się stanie. A co do twojej decyzji. Wiadomo, że ryzykiem jest jej powiedzieć o wszystkim. Ale jak już sama zauważyłaś, możecie ją łatwiej chronić kiedy o wszystkim wie.

- Ale jeśli jej powiem, to ona nie uzna, że sobie z niej żartuję? Nie uzna tego za jakiś absurd?

- A jak ty zareagowałaś kiedy się o tym wszystkim dowiedziałaś?

- Na początku to naprawdę myślałam, że ktoś sobie ze mnie żarty robi, ale kiedy zobaczyłam co Brandon potrafi i że to nie jest ludzkie, to na serio się przeraziłam. Myślałam, że on zaraz mi coś zrobi. No, ale że z reguły jestem ciekawska, to od razu chciałam wiedzieć o co w tym wszystkim chodzi. Po jakimś czasie uwierzyłam w to. Musiałam – przypomniałam sobie same początki. To wszystko był naprawdę dziwnie. W jeden dzień zachowuje się i żyję jak normalna nastolatka, a w następny okazuje się, że jestem niewiadomo kim.

- No widzisz kochanie. Jane zrozumie. Po jakimś czasie, ale jednak zrozumie. Tak jak to było z Tobą.

- Czyli powinnam jej powiedzieć, prawda?

- To twoja przyjaciółka i twój wybór.

- Nie łatwiej by było, gdybyś mi teraz powiedziała, co mam robić?

- Oczywiście, że łatwiej – zaśmiała się dźwięcznie. – Ale w życiu nie chodzi o to, żeby było łatwo, bo by było nudno.

Popatrzyłam na nią. Jak mi jej brakowało. Tych rozmów. Mimo że ostatnio rozmawiałam z nią tak dawno i na tak błahe tematy. Ona zawsze potrafiła mi doradzić. Nawet jeśli chodziło o to, że pobrudziłam mamie sukienkę i za nic nie chciałam się do tego przyznać. Od razu mi wytłumaczyła, że nie mogę zwlekać z prawdą i na pewno rodzicielka nic mi nie zrobi. Jak zwykle miała rację.

- A co do Brandona – dodała po chwili. –To przystojny ten chłopak – puściła do mnie oczko.

- Oj babciu – zarumieniłam się.

- Nie oj babciu, tylko taka jest prawda. I naprawdę o Ciebie dba. Powinnam mu podziękować. Tylko jak? – zamyśliła się. Patrzyłam na nią zdumiona. – Wiem! – aż podskoczyłam. – Odwiedzę go we śnie – uśmiechnęła się promiennie.

- Nie! Nawet się nie waż – spoważniałam i podniosłam rękę w górę.

- Ale to jest taki uczynny i miły chłopak. Czemu ty się jeszcze za niego nie bierzesz? Idealna partia! - Boże, od kiedy moja babcia tak mówi? Byłam zszokowana.- Powiem Ci, że to jest świetny pomysł. We śnie…

- Boże – uniosłam ręce w górę.

- Kochanie, może on się wydawać czasami trochę chamski, ale z tego co zdążyłam zauważyć, to to jest trochę jego sposób na podryw – nie poznaję mojej babci. Takie słownictwo? – Bo wiesz, już zdążyłam go przejrzeć i dowiedzieć się  o nim co nieco. Naprawdę, nie masz co się wahać.

- Babciu, błagam. On mi się nie podoba – próbowałam to powiedzieć pewnie, ale chyba mi to trochę nie wyszło. Babcia podniosła na mnie brwi.

- Myszko, mnie nie oszukasz . I! –podniosła palec, bo chciałam się odezwać. – Naprawdę widać, ze coś was do siebie ciągnie. Nawet mi tu nie zaprzeczaj – zaśmiałam się i pokręciłam głową z niedowierzaniem. Jej się lepiej nie sprzeciwiać.

- Kochanie, muszę już wracać – powoli zaczęła wstawać. Posmutniałam. – Oj nie smuć się – podniosłam się i stanęłam obok niej. – Pamiętaj, zawsze jestem tutaj – złapała mnie za ręce i położyła na moim sercu. – Tutaj – uśmiechnęła się do mnie kojąco.

- Zobaczę Cię jeszcze kiedyś? – szepnęłam. W moich oczach stanęły łzy.

-  Może i Tobie kiedyś pojawię się we śnie – zaśmiała się.

- Mam nadzieję. Będę tęskniła. Strasznie – przytuliłam ją mocno, a po moich policzkach pociekły łzy.

- Nie płacz – starła je. – Wszystko będzie dobrze – uśmiechnęła się. – Pamiętaj. Dasz radę. Na każde pytanie tak naprawdę znasz już odpowiedzieć, tylko się skup i słuchaj swojego serca – pocałowała moje czoło.

- Dziękuję Babciu. Bardzo mi pomogłaś. Kocham Cię – jeszcze raz wyszeptałam.

- Ja Ciebie też kocham myszko – odsunęła się ode mnie. – Żegnaj.

I odeszła. Podniosłam dłoń za nią, ale już jej tam nie było. Łzy jedna po drugiej płynęły po policzkach. Tak bardzo tęskniłam…. Przez tyle lat się nie widziałyśmy. Tak bardzo się cieszę, że mogłam ją zobaczyć, porozmawiać. Jak mi tego brakowało. .

Dotknęłam wisiorka i zamknęłam oczy. Oddychałam głęboko.

 Wokół panowała cisza przerywana falami obijającymi się o maszynę i piskiem mew.

Wiaterek owiewał moje ciało.

Już wiedziałam co zrobić.

- Dziękuję Babciu. Nigdy Cię nie zapomnę – szepnęłam cichutko, jakby sama do siebie.

 

****

* - jak ktoś oglądał Harrego Pottera (kto nie oglądał 0.o?) to będzie wiedział 

Taka mała niespodzianka z okazji moich urodzinek :D 

Bardzo dobrze mi się pisało ten rozdział. Tak jakoś....  

Mam nadzieję, że będzie dużo komentarzy, bo naprawdę jestem zadowolona z tego rozdziału i polubiłam go :***

Kocham was  <3 ;**

A teraz zapraszam was do mojego aska. Pytajcie o co chcecie :D 

http://ask.fm/Sooophhhh   ;)  Link jest także w zakładce