Zahipnotyzowana cz. 40

Rozdział XL

Następnego dnia obudziłam się niezwykle wyspana. W pokoju panowała ciemność, co było spowodowane ciemnymi firankami zasłaniającymi okna.

Spojrzałam na zegarek. 9:30.

Wcześnie. Ale i tak już mi się nic chce spać.

Spojrzałam na łóżka dziewczyn. Jeszcze spały. Pewnie za niedługo wstaną na drugie śniadanie (na pierwsze jest już za późno :D).

Wstałam z łóżka i ruszyłam w stronę balkonu. Cicho wyszłam na zewnątrz nie pozwalając promieniom słonecznym dostać się do środka.

Słońce było już wysoko i mocno grzało. Przeciągnęłam się i wystawiłam twarz w stronę promieni.

Na plaży było już mnóstwo osób, ale z naszej grupy tylko nieliczne.

Pewnie jeszcze śpią.

Nagle usłyszałam czyjeś szybkie kroki. Można było wywnioskować, ze ta osoba się gdzieś spieszy. Wyjrzałam zza balkonu zaciekawiona.

Zauważyłam Kate.

Na jej twarzy było zdenerwowanie i cały czas rozglądała się wokół. Schowałam się tak, żeby mnie nie zauważyła.

No tak, wczoraj nic nie wywinęła, to teraz musiała cos zrobić.

Muszę za nią iść. Natychmiast. Inaczej ją zgubię.

Zauważyłam, jak jeden z opiekunów ją zatrzymuje.

Nie miałam wiele czasu.

Jak najciszej wbiegłam do pokoju i wyciągnęłam ze swojej walizki pierwsze lepsze ciuchy. Sięgnęłam po gumkę do włosów po drodze ubierając sportowe buty.

Wyleciałam z pokoju delikatnie trzaskając drzwiami.

Nie obchodziło mnie to, że byłam głodna. Taka okazja się mogła już nie powtórzyć.

Nie ma czasu, żeby budzić Brandona. Zanim on się obudzi i zbierze, to ona już dawno będzie daleko. Pewnie się zdenerwuje, ale to jest teraz nieważne.

Zbiegłam ze schodów prawie zabijając się o własne nogi. Przy okazji wiązałam włosy w niedbałą kitkę.

Nie obchodziło mnie to, że nie wyglądam najatrakcyjniej. Po cichu skradałam się obok ściany budynku. Wyjrzałam zza niego, czy Kate nadal rozmawia z opiekunem. Właśnie się oddalała.

Musiałam być teraz bardzo ostrożna.

Ruszyłam szybkim krokiem. Starałam się to robić tak, jak mnie uczył Bran. Szybko, ale niesłyszalnie.

- Przepraszam! – usłyszałam obok, a moje serce podeszło do gardła.

Zawołała mnie jedna z nauczycielek. Szybko do niej podeszłam chowając się przed Kate.

Mam nadzieję, że mnie nie zauważyła.

- Słucham? – zapytałam szybko, starając się ukryć zdenerwowanie.

- Gdzie się wybierasz? – zapytała. Jak ja nie lubiłam tej kobiety. Uczyła nas historii i z każdym miała jakiś problem. Nie wiem, czy był jakikolwiek uczeń, którego by lubiła. Jedna dziewczyna z naszej klasy jest genialna z historii. Umie wszystko, a ta jej nie lubi.

Dlaczego?

Bo jak to uważa panna Devil (czyż to nie idealne nazwisko dla kogoś takiego jak ona), jest ona zbyt zarozumiała i przemądrzała.

- Zaraz będzie drugie śniadanie – ułożyła swoje usta w Dziubek. – Nie po to tyle płaciliśmy za wasz wyjazd, żebyście teraz sobie uciekali – powiedziała swoim piskliwym głosikiem.

Wyjrzałam zza swojej kryjówki.

Kuźwa, ona mi zaraz ucieknie.

- Ja zaraz wrócę – idę tylko pobiegać. Uśmiechnęłam się sztucznie.

Ona mówi, że „oni zapłacili”. Dobre sobie. Ona sama pojechała tylko po to , żeby mieć darmowe wakacje.

- Ja mam nadzieję – odburknęła.

- Mogę już iść? – zapytałam. – Im szybciej zacznę biec, tym szybciej wrócę. Jak na razie pani mnie zatrzymuje – no nie mogłam się powstrzymać. Musiałam to powiedzieć.

- Idź! – powiedziała oburzona.

Zerwałam się z miejsca i cichutko pobiegłam przed siebie.

Rozglądałam się wokół, ale nigdzie nie widziałam Kate.

To wszystko przez tą głupią babę….

Musiałam się teraz skupić.

Przecież umiesz to zrobić.

Brandon uczył Cię jak kogoś znaleźć.

Zamknęłam oczy i wciągnęłam głęboko powietrze do płuc następnie je wypuszczając.  Stosowałam się dokładnie do wskazówek chłopaka.

Skupiłam się wyłącznie na tym, aby dowiedzieć się, gdzie poszła Kate. Oddychałam miarowo dopuszczając do siebie jedynie odgłosy pobliskiego lasu oraz obijających się fal.

Ćwiczyłaś to wiele razy. Musi Ci się udać. Chociaż teraz.

Nagle poczułam, że wiem, gdzie muszę iść.

Jakiś impuls pojawił się w mojej głowie i kazał mi iść przez las pomiędzy drzewami.

Udało mi się! W końcu cokolwiek mi się udało!

Teraz pozostało mi tylko iść w odpowiednią stronę.  

Bardzo cicho ruszyłam za moim instynktem.

Cały czas poruszałam się pomiędzy wysokimi drzewami. Nie chciałam stanąć na żadnej gałązce znajdującej się na ziemi więc musiałam się jeszcze bardziej skupić.

Na pewno już miałam porysowane nogi i ręce. Czułam lekkie pieczenie w niektórych miejscach.

Szlag by to, głupie drzewa.

Użyłam trochę mocy na leczenie. To chyba mi najlepiej wychodziło.

Po kilku minutach szybkiego marszu mogłam zobaczyć przed sobą postać Kate. Niezdarnie poruszała się między konarami drzew. Co jakiś czas przeklinała pod nosem, kiedy jej skóra spotykała się gałązkami. Potykała się o korzenie i wybrzuszenia na ziemi, ale nadal dzielnie szła do przodu.

Spojrzałam na jej twarz. Byłam ciekawa, co będę mogła na niej zobaczyć. Miała ściągnięte brwi i przymrużone oczy. Stałam od niej daleko i nie mogłam widzieć żadnych szczegółów, ale widać było, że jest strasznie zdenerwowana. Co jakiś czas podnosiła palce do ust u przygryzała paznokcie. Ruchy miała chaotyczne i nieskładne. Kiedy uniosła dłoń, aby założyć niesforny kosmyk za ucho jej dłonie drżały.

Po chwili rozejrzała się wokół niespokojnie.

Natychmiast schowałam się za grubym drzewem. Odczekałam chwilę i wychyliłam się delikatnie.

Wypuściłam powoli powietrze z płuc, orientując się, że przed chwilą wstrzymywałam je.

Dziewczyna ruszyła dalej nie orientując się, że ją śledzę.

W oddali mogłam usłyszeć szum wody.

Ruchy Kate zaczęły robić się jeszcze bardziej nerwowe.

Oo, czyli jesteśmy już niedaleko.

Moje serce również przyspieszyło swój bieg. Starałam się zachowywać jeszcze bardziej cicho. Nikt nie mógł mnie zobaczyć. Teraz to było jeszcze ważniejsze, zważając na to, że gdzieś tam mogą być wampiry, a jak wiadomo, one są bardzo wyczulone na dźwięki.

Rozejrzałam się dookoła. Jeszcze nigdy nie byłam w tej części lasu. Drzewa były ustawione bardzo gęsto, czym jeszcze bardziej utrudniały poruszanie się.

Spojrzałam na Kate spod wysokich krzaków. Na szczęście było ich dużo i nie było możliwości, żeby mnie zobaczyła. Teraz stała ona na piaszczystej plaży. Przed nią była woda, a wokół las. Po chwili zauważyłam, że podchodzi do niej osoba ubrana cała na czarno. Spodnie czarne oraz długi płaszcz tego samego koloru z kapturem, który facet miał założony na głowę. Jestem pewna, że jest to ten sam gościu, co ostatnio z nią rozmawiał. Za nim szli inni mężczyźni. Ci nie mieli na głowie żadnych kapturów. Wszyscy byli młodzi. To zrozumiałe. Na pewno byli wampirami. Niestety nie byłam wystarczająco blisko, aby móc dotrzeć do ich umysłów. Nie nauczyłam się jeszcze wystarczająco, aby wchodzić do czyjejś głowy z takiej odległości.

Przymrużyłam oczy i wyostrzyłam zmysł słuchu, aby móc dowiedzieć się o czym rozmawiała Kate z tym mężczyzną.

- ….widziałam jak to robi – powiedziała spokojnie unikając jego wzroku.

- Jesteś pewna? Nie pomyliłaś się? Może to był Brandon, albo ktoś inny? – upewniał się mężczyzna. Jego głos był ochrypły i nieprzyjemny dla uszu.

- Tak. To na pewno była ona. Zdenerwowała się i nie panowała nad swoimi mocami. Nawet Brandon był zaskoczony tym wybuchem. I ona sama! Niemożliwe, żebym się pomyliła! – odpowiedziała żałośnie. Jej głos się łamał, a ona sama stała przed mężczyzną skulona.

- Mam nadzieję, że nie kłamiesz, bo sama dobrze wiesz, jak to się może skończyć – odpowiedział, na co przez ciało dziewczyny przeszły dreszcze.

- Tak wiem. Jestem pewna tego co widziałam – pisnęła.

Mężczyzna w kapturze złapał jej podbródek i gwałtownie uniósł go w górę. Jestem pewna, że ten gest wywołał ból. Był gwałtowny, a place mocno zaciskały się na szczęce Kate.

- Co przede mną ukrywasz? – zapytał nagle podnosząc jej głowę do góry zmuszając do spojrzenia sobie w oczy.

- Nie wiem, o czym pan mówi – szepnęła przerażona.

- Nie rób ze mnie idioty Kate – warknął. – Gadaj o co chodzi.

Zauważyłam na twarzy dziewczyny strach. Co ja mówię?! To było przerażenie!

- Bo… - głos prawdopodobnie ugrzązł jej w gardle.

Patrzyłam na to z boku i było mi strasznie żal Kate. Ile ona musiała przeżywać przeze mnie.

- Bo chodzi o to, że ja wykrzyczałam przy wszystkich, żeby przyjrzeli się jej i czy nie zachowuje się jakoś podejrzanie, i czy nie ukrywa czegoś przed nimi…. – przygryzła zdenerwowana wargę.

- Powiedziałaś coś jeszcze? – zapytał wkurzony mężczyzna. Jego szczęka była zaciśnięta i wyraźnie był zdenerwowany.

- Nie – odpowiedziała.

- Kontynuuj. Wiem, że coś jeszcze ukrywasz – powiedział, kiedy dziewczyna przerwała.

Jak to możliwe, że on o tym wie? Przecież nic mu nie mówiła…

- Chodzi o to, że… - przełknęła ślinę. – Kiedy Sophie i Brandon odciągali mnie od reszty, to on wpłynął na mnie i po chwili wyciągali ze mnie informacje. Walczyłam, że swoim dawnym obliczem, ale wiem, że ono coś powiedziało – spojrzała na niego dyskretnie. – Ale to nie było nic ważnego! Kompletnie – dodała szybko widząc jego minę.

Mężczyzna zaśmiał się gardłowo. Spojrzałam na niego zdziwiona. To samo zrobiła Kate.

- Oh Kate, Kate – mówił rozbawiony. – Wiesz, już dawno o tym myślałem, ale nie mogłem się zdecydować. Na szczęście, właśnie pomogłaś podjąć mi decyzję – wygiął usta w uśmiech, niestety, ale nie ten przyjemny. Wiał od niego chłód. – Już mi nie będziesz potrzebna. Za dużo wiesz, jesteś za bardzo uległa. Nie jesteś przydatna. Załatwię sobie kogoś lepszego – dotknął jej policzka, a ona stał sparaliżowana w miejscu.

- Oh kochanie – pogłaskał ja po nim. – Masz się czego bać – zaśmiał się obleśnie.

- Błagam – załkała dziewczyna żałośnie.

- To ci nic nie da. Szkoda twojego gardełka moja droga – przejechał dłonią wzdłuż linii łączącej jej szyję ze szczęką i kiedy napotkał jej włosy pociągnął jej głowę w bok odchylając nagą skórę.

Oblizał wargi widząc pulsującą tętnicę na szyi.

Usłyszałam szloch.

Nie potrafiłam tak tutaj stać i oglądać jak jakiś facet zaraz zabije moja przyjaciółkę. Musiałam szybko podejmować decyzję. Nie mogłam jej zostawić.

- Nie dotykaj jej – krzyknęłam zezłoszczona wychodząc ze swojej kryjówki.

Wszystkie pary oczu skierowały się w moją stronę.

- Ooo… Kogo ja widzę? – uśmiechnął się przywódca podchodząc w moją stronę ciągnąc za sobą Kate.

*****

Dodałam! :D Udało się !

Mam nadzieję, że się spodoba i podzielicie się swoimi opiniami na temat rozdziału ;)

A tak poza tym, jak tam wasze świadectwa? Same paski? haha :D 

A wakacje? Jak mijają wam pierwsze dni? 

Pozdrawiam gorąco i czekam na muuultum komentarzy <3 :**