Zahipnotyzowana cz. 32

Rozdział XXXII

Na zaparowanym lustrze był napis:

 „Strzeż się Sophie Bennet”

Zamrugałam kilkakrotnie. Byłam w szoku. Kto to napisał? Kiedy? Przecież to niemożliwe!

- Co się stało?– z kabiny wyleciała Jane. Spojrzałam w jej stronę i już się miałam odezwać, kiedy zauważyłam, że na lustrze nic nie ma. Zmarszczyłam brwi.

- Nic, tylko się oparzyłam gorącą wodą – wymyśliłam coś na poczekaniu.

- I tylko dlatego mnie tak straszysz? Sophieeeee – zrobiła skrzywioną minę. Umyła ręce. Ja nadal stałam i patrzyłam się w miejsce, gdzie przed chwilą był napis. Nie mogłam uwierzyć w to, co tam było. Może to mi się tylko wydawało? Może już zwariowałam? Ale przecież, to tam było. Na 100%. Nie mogło mi się tylko wydawać. To było zbyt realne.

- EJ!- Jane szturchnęła mnie w ramię. Spojrzałam na nią zdezorientowana. – Dobrze się czujesz? Jakoś dziwnie wyglądasz.

- Nie, nie. Wszystko jest okej. Chodźmy już stąd. Szybko wyciągnęłam ja jak najszybciej z łazienki i ruszyłyśmy do stolika. Rozejrzałam się po wszystkich stolikach. Nic podejrzanego.

- Wszystko ok? Jesteś strasznie blada – zauważyła Mary spoglądając na mnie. Wszystko pary oczy przy stoliku spojrzały na mnie.

- Jestem zmęczona – oznajmiłam. Po części to była prawda.

- Wracamy? – Scott zaproponował. Uśmiechnęłam się do niego.

- Nie chcę wam psuć zabawy – oznajmiłam.

- No coś ty! I tak się nic ciekawego nie dzieje. My też jesteśmy zmęczeni – powiedział Liam, a wszyscy mu przytaknęli.

- Dziękuję. Jesteście kochani – posłałam im słaby uśmiech. Wszyscy wstali. Ruszyliśmy do naszego domku. Szłam z tyłu grupy. Po chwili wycofał się do mnie Brandon.

- Co się stało? Tylko proszę cię nie mów, że jesteś zmęczona – przeszył mnie wzrokiem. On zawsze musi ze mnie wszystko wyczytać.

- Kiedy byłam w łazience na lustrze był napis „strzeż się Sophie Bennet”. Rozumiesz? Skąd oni o mnie wiedzą. Kiedy wyszłam z kabiny jeszcze tego nie było. A później nagle, kiedy nie patrzyłam w lustro ten napis się pojawił. Ja już nie wiem co mam robić – spuściłam głowę.

- Już. Uspokój się – objął mnie ramieniem. – Spokojnie. Jestem z tobą i nie pozwolę cię skrzywdzić. Rozumiesz? Nie pozwolę.  – ostatnie słowa powiedział dobitnie, lecz delikatnie. Nikle się do niego uśmiechnęłam.

- Dziękuję.

- Następnym razem jeśli coś się wydarzy od razu musisz mi to powiedzieć. Teraz jest niebezpiecznie – pokiwałam głową na zgodę.

Po chwili byliśmy już w domkach.

Szybko wszystkie się umyłyśmy.

- Dobranoc – powiedziałyśmy wszystkie. Położyłam się i próbowałam zasnąć, co jak na złość nie przychodziło. Przewracałam się z boku na bok, ale wizja tego lustra cały czas do mnie powracała. Nie mogłam przestać o tym myśleć. W końcu wstałam. Nie było szansy, żebym zasnęła. Wyszłam na balkon i usiadłam na leżaku. Zobaczyłam, że obok na balkonie siedzi Brandon, on też mnie dostrzegł.

- Czemu nie śpisz? – spytałam go.

- To chyba ja się powinienem zapytać czemu nie śpisz? – odpowiedział pytaniem na pytanie.

- Nie mogę zasnąć. Nie po dzisiejszym – ostatnie zdanie wypowiedziałam ciszej. Brandon spojrzał na mnie. Wstał z krzesła i wyskoczył ze swojego balkonu, tym samym znajdując się na moim.

- Sophie – usiadł obok mnie na leżaku. – Posłuchaj, ja też się cholernie niepokoje, tym bardziej, że nie wiem z kim mamy do czynienia. Nie wiem nic. Powinienem wiedzieć, kto ci zagraża, taki jest mój obowiązek, a ja nawet tego nie wiem! – zacisnął pięści. Był cały spięty. Dotknęłam jego ramienia. Wzdrygnął się.

- Przecież to nie twoja wina. Nikt nie wie, kto to jest.

- Ale ja powinienem wiedzieć – odwrócił się do mnie przodem i spojrzał mi w oczy.

- Nie obwiniaj się. Proszę – odwzajemniłam jego spojrzenie.

- Ale ja wiem, że to ty się obwiniasz.

- Ja się nie obwiniam. Ja się boję, cholernie się boję – mój głos załamał się. – Przecież ja sobie nie poradzę. Tego wszystkiego jest za dużo. Nie jestem wystarczająco silna – opuściłam głowę.

- Nie mów tak – złapał mnie delikatnie za podbródek i podniósł go do góry. – Jesteś najsilniejszą kobietą jaką znam. Dasz sobie rady. W końcu nie na darmo to ty jesteś wybraną – uśmiechnął się delikatnie. Spojrzałam w jego czekoladowe tęczówki. Widziałam w nich wiarę. Wiarę we mnie. On naprawdę tak myślał. Nie powiedział tego tylko dlatego, żeby mnie pocieszyć.

W jego oczach widziałam ukojenie. Poczucie bezpieczeństwa.

Pojedyncza łza, która kryła się w moich oczach spłynęła powoli po mym policzku. Bran starł ją kciukiem i przygarnął mnie do siebie. Wtuliłam swoją głowę w jego tors. Nie obchodziło go, że jego koszulka zaraz będzie cała mokra. Objął mnie swoimi ramionami i nic wokół nie miało już znaczenia. Przycisnął moje ciało do swojego, a ja nie opierałam mu się. Czułam się bezpiecznie, jak nigdy wcześniej. Mogłam na chwilę zapomnieć o problemach, albo chociaż wyobrazić sobie, że są one mniejsze. Reszta świata nie miała znaczenia. Uspakajająco gładził mnie po plecach. Przyjemne dreszcze przeszywały moje ciało. Zamknęłam oczy i wsłuchałam się w odgłos bicia jego serca. Po chwili bicie mojego zrównało się z jego. Mój oddech uspokoił się. Zrobił się równomierny i nawet nie wiem kiedy, zasnęłam.

Obudziły mnie promienie słońca. Nie miałam ochoty otwierać oczu. Wciągnęłam powietrze. Dziwnym sposobem poczułam  zapach świeżego powietrza pomieszany z przyjemną wonią męskich perfum. Pod głową czułam coś miękkiego i ciepłego, było mi wyjątkowo wygodnie. Zdziwiłam się. Leniwie otworzyłam jedno oko, ale po tym co zobaczyłam natychmiast się obudziłam. Czyli to jednak nie był sen? Naprawdę zasnęłam wczoraj wtulona w Brandona. Z tą małą różnicą, że wczoraj siedzieliśmy, a ja obudziłam się leżąc wtulona w tors Brandona, a on obejmował mnie ramieniem. Poderwałam się z miejsca i momentalnie usiadłam. Bran wyglądał tak słodko, kiedy spał. Tak niewinnie. Włosy miał rozczochrane i powybijane na wszystkie strony. Nagle jego powieki zaczęły się poruszać. Powili zaczął mrugać. Otworzył zaspane oczy i spojrzał na mnie. Śmiesznie wyglądał w takim wydaniu. Podniósł brwi w pytającym geście i po chwili uśmiechnął się zadziornie.

- Aż tak przystojnie wyglądam kiedy śpię? – zapytał, na co ja się zarumieniłam i momentalnie odwróciłam wzrok. – I tak wiem, że się zarumieniłaś – powiedział tym zachrypniętym z rana głosem. Miałam ochotę westchnąć, ale nie mogłam zdradzić swoich uczuć. Spojrzałam na niebo. Wschód słońca. Jeszcze nie widziałam go tutaj. Widok był naprawdę piękny. Pierwsze promienie słońca odbijały się od ciemnego morza. Ciemne niebo zaczęły zastępować jasne barwy i białe chmurki. W niektórych miejscach pobierało kolor słońca. Piękny widok. Czyli jest jeszcze bardzo wcześnie. Nikt jeszcze nie wstał. Nie ma szans, jest o wiele za wcześnie.

- Ale pięknie – westchnęłam.

- Mhmmm – potwierdził moje słowa. Siedzieliśmy w ciszy i przyglądaliśmy się temu pięknemu widokowi.

- Tak w ogóle, kiedy ja zasnęłam? – spytałam po chwili.

- Mam ci podać dokładną godzinę? Bo nie wiem.

- Mogłeś mnie obudzić, musiało ci być niewygodnie –spojrzałam na niego dyskretnie.

- Eee tam. Nie było tak źle. A poza tym skoro tobie było wygodnie, to po co miałem cię budzić. Sam byłem zmęczony i nie miałem nawet siły się ruszyć więc się położyłem na leżaku – wyszczerzył się.

- Nie musiałeś, ale dzięki – posłałam mu delikatny uśmiech. – Ale wcale nie było tak wygodnie – powiedziałam. No dobra, może trochę skłamałam. Było mi cholernie wygodnie.

- Taaaak? – spytał przeciągając samogłoskę. – To ciekawe dlaczego się tak do mnie przytulałaś w nocy – posłał mi zadziorny uśmiech.

Przewróciłam oczami i odwróciłam głowę, żeby nie widział, że znowu się rumienie. Przejrzał mnie.

Ziewnęłam, ale mimo to wiedziałam, że nie ma szans, żebym już zasnęła.

- Nie zasnę – stwierdziłam.

- Mogę ci służyć moim ramieniem – zaśmiał się.

- Nieee dzięki. Wyobraź sobie, że to i tak nie zadziała.

- Ja też nie zasnę – powiedział po chwili. – To jak, idziemy pływać – wyskoczył z propozycją. Popatrzyłam na niego jak na głupka.

- Coo? – zapytałam dziwiąc się.

- No nie dziw się tak. W końcu nie będziemy się tak nudzić, a zanim towarzystwo wstanie to chwila minie, a przy okazji może uda mi się w końcu nauczyć cię porządnie pływać .

Hmm.. dobry pomysł, przynajmniej nie będziemy tracić później czasu.

- No doobra – skitowałam. – Tylko muszę się jakoś ogarnąć – dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że pewnie wyglądam jak upiór. W końcu spanie na leżaku raczej nie wyszło na dobre moim włosom.

- Jasne, widzimy się za 15 minut przy drzwiach – oznajmił i wstał z leżaka. Jego koszulka była trochę zmięta, a po twarzy można było rozpoznać, że niedawno się obudził, ale mimo to wyglądał cholernie przystojnie. Szybko przeskoczył balkon i po chwili zniknął w drzwiach balkonowych. Ja też wróciłam do pokoju. Po cichu, na paluszkach przeszukałam moją walizkę i wyjęłam strój kąpielowy oraz fioletową bokserkę i jasne potargane dżinsowe szorty. Weszłam do łazienki, umyłam zęby i przemyłam twarz. Szybko ubrałam się w ciuchy i wyszłam z łazienki. Jak najciszej się dało pościeliłam swoje łóżko i włożyłam pidżamę pod poduszkę. Na palcach podeszłam do drzwi wyjściowych. Zamknęłam je za sobą powoli i odwróciłam się. Za mną stał już Brandon gotowy. Nie miał już tak bardzo potarganych włosów, ale jak zwykle miał ten swój „artystyczny nieład”.

- Idziemy? – zapytał cicho, bo wciąż mogliśmy kogoś obudzić. Pokiwałam głową. Ruszyliśmy w stronę tej samej plaży, przy której ćwiczyliśmy. Jak zwykle po drodzy rozmawialiśmy i śmialiśmy się jak opętani. Plaże były jeszcze puste. W końcu każdy normalny człowiek jeszcze śpi. No tak, ale my nie jesteśmy normalni. Po kilku minutach doszliśmy na miejsce. Jak zwykle ten widok zaparł mi dech w piersi.

- To jak gotowa na naukę? – zapytał uśmiechając się szeroko.

- Yyy… nie – przygryzłam dolną wargę.

- Spokojnie. Przecież nie będzie tak źle. A poza tym masz świetnego nauczyciela –wskazał na siebie dwoma kciukami. – Szybko nam pójdzie. Zobaczysz, że nawet nie zauważysz, a już będziesz mistrzynią w pływaniu – oznajmił dumnie wypinając pierś.

- Doobra – odparłam. Zdjęłam swoje szorty i bluzkę i mogłam wskakiwać do wody.

- Chodź – obok mnie pojawił się Brandon bez koszulki. Mmm… ten piękny widok. Ruszyłam za Brandonem. Przed samą linią łączenia się wody z piaskiem zawahałam się, na pewno będzie zimno.

- No rusz się. Woda jest cieplutka – zachęcił mnie Brandon, który stał już zanurzony do pasa. Spojrzałam na niego niepewnie i zamoczyłam stopy. Naprawdę była zadziwiająco ciepła. Powoli wchodziłam głębiej. Pochwali byłam już obok Brandona.

- Chodź jeszcze kawałek – pociągnął mnie za rękę. Posłusznie ruszyłam za nim. Byłam zanurzona w wodzie po linię moich ramion.

- Lekcję czas zacząć – zaśmiał się Brandon.

Zaczął mi tłumaczyć co i jak mam robić. Na początku nie miałam odwagi popłynąć głębiej, ale Brandon cały czas był obok mnie i pilnował, czy wszystko jest ok. Złapał mnie w talii i zanurzał się ze mną coraz dalej. Nie mogłam wyczuć już dna, przez co poczułam się nieswojo, ale Brandon zaczął mnie uspokajać. Tłumaczył mi cały czas, że nic mi się nie może stać, bo jestem świetną pływaczką i nie ma szans, żebym zaczęła się topić. Dodał mi tym pewność.

Po kilkudziesięciu minutach coraz odważniej wypływałam coraz głębiej, aż w końcu nie odczuwałam już strachu, co samą mnie zdziwiło.

- Jestem genialnym mentorem – powiedział dumny z siebie Brandon.

- Oj no dobra, jesteś, jesteś – uśmiechnęłam się. Hmm.. a skoro, teraz mogę płynąc głębiej, to oznacza, że mogę się ścigać. – Kto pierwszy przy tej skale – wykrzyknęłam wskazując na miejsce oddalone od nas o 100m. Wybrałam mój ulubiony styl tj. „motylkowy” i zaczęłam płynąć do ustalonego miejsca. Spojrzałam w tył i ujrzałam roześmianą twarz Brandona i to jak rusza w moją stronę, Po chwili ujrzałam jego sylwetkę obok mojej i przyspieszyłam. Dotknęłam skały i zatrzymałam się przy niej dysząc. Popatrzyłam obok siebie i zobaczyłam Brana.

- Dobra jesteś! – stwierdził, czym mnie zadziwił. On mnie komplementuje? I nie twierdzi, że jestem beznadziejna? Zobaczyłam jak się śmieje – No nie patrz tak na mnie – odparł. – Przecież kiedyś w końcu muszę powiedzieć coś dobrego na twój temat. A że akurat w tym jesteś dobra, to nadarzyła się okazja – popatrzyłam na niego mrużąc oczy i przyglądając mu się uważnie. Lecz nic nie wywnioskowałam i poddałam się.

- W każdym razie dzięki – posłałam mu wdzięczny uśmiech.

- Ścigamy się powrotem – tym razem wykrzyczał Bran i zanim zdążyłam zareagować już był w drodze. Ruszyłam za nim. Ta rywalizacja była genialna. Dawno się tak nie bawiłam. Starałam się go dogonić, co w końcu mi się udało. Widziałam, że spojrzał na mnie i wtedy zanurzył się pod wodę. Co on kombinuje? Zrobiłam to samo co on. Zanurkowałam i rozejrzałam się pod wodą. Nigdzie go nie widziałam. Więc tak się chce bawić? Wynurzyłam się na powierzchnię i nigdzie go nie było. Wciągnęłam powietrze w płuca i znowu zanurzyłam się. Zaczęłam go szukać. W chowanego mu się zachciało bawić.

Nagle poczułam szarpnięcie za nogę. Popatrzyłam w tamtą stronę, ale już nikogo nie było. Coś przeleciało obok mojej prawej ręki, znowu nic nie zobaczyłam. Po chwili poczułam dłonie na moich biodrach i to jak zaczynają mnie one unosić w górę, w stronę powierzchni. Gdybym była teraz na ziemi pewnie podskoczyłabym, ale teraz tylko przeszły mnie ciarki. Wynurzyłam się spod wody i wciągnęłam głęboko powietrze. Odwróciłam się w stronę osoby trzymającej mnie za biodra. I za pewne zgadliście kim ona była.

- Brandon! Nie baw się tak ze mną – walnęłam go w ramię.

- Ale ja lubię widzieć jak się tak przestraszasz – uśmiechnął się niewinnie. Zmroziłam go wzrokiem, ale zaraz złagodniałam, W końcu mi pomógł no nie?

- Łaski zostają ci odpuszczone – odparłam klepiąc go po barku. Popatrzyłam w dół – Lubisz trzymać swoje ręce na moich biodrach co? – zapytałam złośliwie.

- Też to zauważyłaś? – zaśmiał się – No wiesz, są takie miękkie i jest mi wygodnie – gdybym mogła to bym mu coś teraz zrobiła.

- Ałł – zasyczał łapiąc się za skronie. Zadziałało?

- Co? Co? Podziałało – na mojej twarzy pojawił się uśmiech.

- Nie wiem, z czego ty się tak cieszysz. Może z tego, że sprawiłaś mi ból? – zapytał.

- Mniej więcej – wyszczerzyłam się. – A poza tym nie narzekaj. Ciesz się, że dopiero teraz coś mi podziałało, bo wcześniej wiele razy miałam ochotę ci coś zrobić – odpowiedziałam. – Juhuuuu!!!!- wydarłam się na całe gardło, unosząc ręce, jednak po chwili znowu je zanurzyłam, by móc swobodnie utrzymać się na powierzchni, a nie pod nią.

- Dobra. Ale to jeszcze nie było cos naprawdę niesamowitego. Aż tak straszny ten ból to nie był – odzyskał panowanie.

- Ale to jest już sukces. Mały, bo mały, ale jednak – uśmiechnęłam się triumfalnie.

- Niech ci będzie – wzruszył ramionami. Spojrzał w stronę słońca. – Musimy już wracać. Robi się dosyć późno. Znaczy wiesz w jakim sensie – powiedział z rozbawieniem.

- Dobra, rozumiem. Chodźmy – znowu ścigaliśmy się do brzegu. Oczywiście każdy uważał, że wygrał, ale to taki szczególik.

Zaczęliśmy się szybko osuszać.

- Aaa! Zostaw – zaśmiałam się czując, że Brandon wyciera moje włosy ręcznikiem. A raczej je czochra trąc mocno.

- Jak sobie życzysz - odsunął się kończąc swoją „robotę”. – Pięknie – tak podsumował swoje dzieło.

- Jasne – zrobiłam minę naburmuszonego dziecka i wydęłam dolną wargę. Przeczesałam włosy dłonią. Nie ma co, stoją na wszystkie strony. Popatrzyłam na niego spode łba.

- Nawet się nie waż – wystawił dłonie przed siebie. Uśmiechnęłam się złowieszczo. On zaczął się cofać, a ja robiłam kroki w przód. Ruszył biegiem.

- Nie uciekaj! I tak się dopadnę – zaśmiałam się i ruszyłam za nim. Nie powiem, trudno było go dogonić. Ale chyba postanowił dac mi trochę fory, bo w końcu mi się udało. Rzuciłam się na jego plecy i zaczęłam czochrać jego włosy rękami.

- Dobra! Już! Przepraszam – w końcu się poddał.

- Masz szczęście – zeszłam mu z pleców i uśmiechnęłam się triumfalnie.

- Mała złośnica – skomentował.

- Kto jest mały ten jest mały – założyłam na piersi.

- Oj no dobra, nie jesteś aż taka mała – wyszczerzył się i ruszył do miejsca, gdzie zostawiliśmy ciuchy.

- Ubieraj się i idziemy – rzucił mi moje ciuchy. Szybko się w nie ubrałam. Brandon już miał na sobie koszulkę. Eeee… lepiej mu bez niej… Co ja bredzę?? Chyba to słońce mi trochę zaszkodziło.  Ruszyliśmy w drogę powrotną.

****

I jak? Szczerze, to tak średnio jestem zadowolona z tego rozdziału. Wiem, że chcecie akcję, ale mam jeszcze troszkę w planach i mam ochotę was troszkę podtrzymać w niepewności :)

W szkole mam strasznie dużo obowiązków i dlatego dopiero teraz dodałam rozdział, mam nadzieję, że zostanie mi to wybaczone. Zobaczymy na kiedy uda mi się napisać kolejny rozdział :)

Kocham was i dziękuję za wszystkie komentarze <3 :**