Zahipnotyzowana cz. 33

Rozdział XXXIII

Po powrocie oczywiście musiałam wszystko wyjaśnić dziewczyną. Później po śniadaniu całą paczką ruszyliśmy na plaże. Jak zwykle było mnóóóstwo śmiechu i zabawy.

- Hej dziewczyny! – usłyszałyśmy zza pleców. Odwróciłyśmy się i zobaczyłyśmy Carlosa i Adriana.

- O hej! – uśmiechnęłyśmy się do nich.

- Dziś nie w pracy? – zapytałam.

- Na szczęście nie. Mamy wolne i możemy sobie poodpoczywać na plaży – odpowiedział Carlos wiercąc mnie wzrokiem.

Z daleka zobaczyłam kroczących w naszą stronę chłopców. Nie mieli zadowolonych min. No tak, oni i ta ich zazdrość. Zaśmiałam się pod nosem. W szybkim tempie doszli do nas. Liam od razu znalazł się przy Jane, objął ją ramieniem i zabijał barmanów wzrokiem. Puściłam oczko rudowłosej. Reszta przybyłych także patrzyli na nich groźnie. Tom znalazł się blisko Mary. I kto mi tu nie powie, że on coś do niej czuje? Brandon usiadł obok mnie i swoimi brązowymi tęczówkami patrzył na Carlosa, który zdołał oderwać ode mnie wzrok. Scott także usiadł przy nas i spoglądał na obu. Atmosfera nie była przyjemna, ale mi się chciało śmiać. No naprawdę, po minie dziewczyn wywnioskowałam, że czują to samo. Jane patrzyła z podziwem na Liama i lekkim uśmiechem na ustach, a Mary zarumieniła się i kątem oka spoglądała na Scotta.

- To wy się jeszcze nie znacieee – zagadnęłam, żeby rozluźnić trochę tą niemiłą atmosferę i przerwać ciszę. – To jest Carlom i Adrian – wskazałam na chłopaków. – A to nasi przyjaciele – wskazywałam od siedzącego najbliżej. – Brandon, Scott, Liam i Tom – posłałam im uśmiech, który miał wyrażać „błagam bądźcie mili”.

- Miło nam – odezwali się barmani. Chłopcy tylko skinęli im głową, ale zdołałam usłyszeć jeszcze cichy szept, który chyba miał do mnie nie dojść: „A na mnie”. Kto inny miał to powiedzieć jak nie Brandon. Dyskretnie szturchnęłam go łokciem.

- To może my już pójdziemy – oznajmił Caros. – Jak coś rozłożyliśmy się niedaleko – i odeszli.

- Musieliście ich spłoszyć? – spytała Jane.

- My nic nie zrobiliśmy. Nie nasza wina, że to takie mięczaki – bronił się Scott.

- A poza tym – dodał Liam. – Nikt nie będzie podrywać mojej dziewczyny – stwierdził i pocałował Jane w czoło.

- Ej! – oburzyłam się – To jest też moja dziewczyna – zaśmiałam się.

- Spokojnie, spokojnie. To wszystko da się jakoś pogodzić – wyszczerzyła się Jane. Zaśmialiśmy się.

- Ale przyznajcie, po prostu jesteście zazdrośni – oznajmiła Mary.

- My? – Tom udał oburzeni – O was? Nigdy – zaśmiał się nerwowo i spojrzał na Mary dyskretnie. Posłałam mu znaczące spojrzenie, ale on udał, że nie wie o co chodzi.

- Dobra, dobra – machnęłam ręką. – My wiemy swoje – zaśmiałam się.

- A my swoje – skitował Scott.

- Ej Soph – zagadnął mnie Tom.

- Hm?

- Pamiętasz, miałem ci się odpłacić – zaśmiał się złowieszczo.

- A jeśli nie pamiętam? – przygryzłam nerwowo wargę.

- Ja ci chętnie przypomnę – poruszył zabawnie brwiami. Szybko wstałam i zaczęłam się wycofywać. – Oj nie uciekniesz moja droga.

- Ja wcale nie miałam tego w planach – odpowiedziałam śmiejąc się sztucznie.

On tylko wyszczerzył się i ruszył w moją stronę. Gdy był niedaleko ruszyłam pędem przed siebie śmiejąc się. Niestety po chwili dogonił mnie i przerzucił przez ramię. Zaczęłam się szarpać i krzyczeć.

- Puszczaj głupku – mówiłam śmiejąc się przy tym.

- O nie! Musisz odbyć swoją karę – zaśmiał się i zaczął kroczyć w stronę wody. Jedni ludzie widząc nas oburzali się, inni śmiali się widząc co się dzieje.

- Oj błagam się!

- Nie ma mowy! – Tom był już w wodzie po kolana. Po chwili sama poczułam wodę na stopach, co nie było przyjemne, bo byłam rozgrzana od słońca.

Nagle poczułam, że jego ramiona rozluźniają się, a ja w szybkim tempie znalazłam się pod zimną wodą. Wynurzyłam się i zobaczyłam rechotającego Toma, a w oddali zwijających się ze śmiechu przyjaciół. Odczuwam dziwne „deja vu”.

- Osz ty – wskazałam na niego palcem i w szybkim tempie wskoczyłam mu na plecy, a że on nie było na to przygotowany poleciał twarzą w wodę. W ostatnich chwili udało mi się ominąć spotkania z wodą.

- Jesteśmy kwita- powiedziałam dumnie.

- Dobra! – wynurzył się i podniósł ręce w obronnym geście. – Rozejm!

- No w końcu! – uniosłam głowę ku niebu.

- Płyniemy pod boje? – zapytał zanurzając się w wodzie.

- Dobra! – zaśmiałam się i ruszyliśmy. W pewnym momencie zaczęliśmy się ścigać. Świetna zabawa.

- Ha! Wygrałam – dotknęłam boi i zaczęłam taniec w wodzie.

- Poszczęściło ci się – wywrócił oczami.

- Dobrze, wmawiaj to sobie – wystawiłam mu język.

- Zobaczysz, jak będziemy wracać, pierwszy będę na ręczniku.

- Marzenia.

- Twoje na pewno – zaśmiał się.

- To są fakty mój drogi. Fakty – stwierdziłam rozkładając ręce.

- Dobrze młoda, dobrze – wydął dolną wargę i zmrużył oczy.

- A tak zmieniając temat – no to się teraz nie wykręci. – Czemu nie pogadasz z Mary? – jego mina była bezcenna, ale zaraz udał obojętność.

- O czym ty mówisz? – wiedziałam, że będzie się wykręcał.

- Nie jestem ślepa – popatrzyłam na niego jak na głupka. – Przecież widzę, jak na nią patrzysz. I nie wmawiaj mi, że tak nie jest.

Tom milczał. To była dla mnie odpowiedź.

- No właśnie. Tom słuchaj – uśmiechnęłam się do niego. – Widać, że podoba ci się Mary i nie ukrywam, ale ona chyba też nie jest na ciebie obojętna.

- Mówiła coś o mnie? – pytanie zadał z prędkością błyskawicy i nagle zaczął interesować się rozmową.

- Nie – mina mu zrzędła. – Ale. Zachowujecie się identycznie. Kurde, ogarnijcie się ludzie!

- No dobra. Rozgryzłaś mnie – uśmiechnął się. – Sugerujesz, że mam z nią pogadać? – spytał.

- No a co innego? – odpowiedziałam jakby to było oczywiste. – Słuchaj. Ja widzę jak zachowujecie się w swojej obecności. Uwierz mi to nie jest więź tylko koleżeńska. Naprawdę pogadaj z nią – poklepałam go po ramieniu.

- Dobra, dzięki – posłał mi wdzięczny uśmiech. – A teraz! Kto pierwszy na ręcznikach – i ruszył z pluskiem.

Osz ten! Szybko ruszyłam za nim. Wyrównałam się z nim. Teraz płynęliśmy łeb w łeb. W tym samym momencie dotarliśmy na brzeg, ale zostało jeszcze dobiegnięcie do ręczników. Już wychodziłam z wody, kiedy przede mną przebiegł mały chłopczyk, przez którego musiałam się zatrzymać. Zobaczyłam, że Tom odwraca się w moją stronę i się śmieje. Kurde!!! Ruszyłam za nim, ale już nie udało mi się go prześcignąć. Zdyszana dobiegłam do ręczników.

- To nie fair! – od razu krzyknęłam.

- Jak nie, jak tak? – zaśmiał się Tom.

- Miałeś zwyczajnie szczęście, że ten chłopczyk mi przeszkodził – zmrużyłam oczy.

- No, ale to już nie moja wina – wyszczerzył się.

- Ale i tak jest remis – stwierdziłam dumnie.

- Soph, powiem ci, że to jak Tom wrzucił cię do wody było  genialne – zaśmiał się Liam.

- Ale to jak do wody wpadł Tom było jeszcze lepsze – dodała Jane. Wszyscy na to wybuchli śmiechem, razem z naszą dwójką.

Z oddali zobaczyliśmy zbliżającą się Kate razem z kolegami z klasy. Mimo to utrzymywaliśmy uśmiechy na naszych twarzach.

Przechwyciłam jej spojrzenie na mnie. Spoglądałyśmy na siebie chwili. Wyglądała jakby chciała mnie przejrzeć na wylot, ale nie mogła. Odwróciła wzrok i wróciła do rozmowy. Pokręciłam głową i odwróciłam się w stronę przyjaciół. Brandon też przyglądał się Kate.

- Idę po picie. Chce ktoś? – zapytałam. Wszyscy od razu złożyli u mnie zamówienia.

- To może pójdę z tobą? Sama sobie z tym nie poradzisz – zapytała Mary

- Jasne! Chodź – posłałam jej uśmiech. No to teraz będę mogła sobie z nią porozmawiać. Oni sami się proszą.

Po chwili czekałyśmy już na napoje.

- Mary słuchaj. Tylko proszę cię nie wykręcaj się – od razu podkreśliłam. Ona zmrużyła oczy i pokiwała głową, żebym kontynuowała. – Powiedz mi, jak to jest z tobą i Tomem?

Ona na to pytanie zarumieniła się.

- Wiedziałam – zaśmiałam się. Popatrzyła na mnie nieśmiało.

- Nie masz czego się wstydzić Mary! Tom to świetny facet, a on też wcale nie jest obojętny na ciebie – poklepałam ją po ramieniu.

- Naprawdę tak sądzisz? – zapytała rozpromieniając się.

- Ja tak nie sądzę, ja to wiem. Gadałam z nim.

- Myślisz, że może coś z tego być?

- No pewnie. Pasujecie do siebie. Naprawdę. Każdy tak sądzi, ale nikt nie chciał na was naciskać – nasze napoje właśnie zostały przygotowane, więc zabrałyśmy i ruszyłyśmy w stronę przyjaciół.

- Dziękuję ci – odezwała się Mary, gdy wychodziłyśmy z baru.

- Ale za co?

- Że ze mną o tym pogadałaś. Wiesz, pewnie gdyby nie to, że pokłóciłyśmy się z Kate rozmawiałabym z nią. Dziękuję, że przyjęłyście mnie do swojego pokoju bez żadnych sprzeciwów – posłała mi wdzięczny uśmiech.

- Nawet nie masz za co dziękować. Zawsze do usług. A i Mary, możesz być gotowa, że Tom będzie chciał pogadać – puściłam jej oczko. Po chwili rozdawałyśmy już napoje. Widziałam, że Tom i Mary spoglądali na siebie dyskretnie. Ci to się nigdy nie nauczą. Ale to już pewnie niedługo. Czyli teraz w klubie singli zostanę tylko ja Scott i Brandon.

- Mm… pycha. Tego mi było trzeba – uśmiechnęła się Jane, sącząc zimny napój. Chyba na każdego tak podziałał, bo powietrze było gorące.

- Scott wyrzucasz kubki – wypaliłam od razu, gdy wszyscy skończyli pić. No co? Ktoś to musi zrobić, a ja i Mary przynosiłyśmy.

- Osz ty wredoto! – popatrzył na mnie mrużąc oczy.

- Też cię kocham – posłałam mu całusa w powietrzu i się zaśmiałam. W końcu Scott się poddał i wyrzucił kubki.

- Hej! To znowu my – zobaczyliśmy przed sobą dwóch barmanów z piłką do siatki. – Nie macie może ochoty zagrać? – zapytali.

Zobaczyłam, że Brandon i Liam już się mieli odezwać, ale wyprzedziłam ich, znając już jaką wybrali odpowiedź.

- No jasne! Chętnie się rozerwiemy – posłałam im uśmiech. – Prawda?- to słowo powiedziałam dobitnie i spojrzałam na chłopaków. Wiedziałam, że dziewczyny są za, więc nie miałam się co przejmować przekonaniem ich.

- Jasne – Brandon posłał im sztuczny uśmiech. Może nawet zbyt sztuczny, bo nawet głupek wyczułby tą ironię w jego głosie. Wszyscy wstaliśmy ze swoich miejsc i poszliśmy na boisko znajdujące się niedaleko. Brakowało nam jednej osoby, ale Carlos od razu załatwił kogoś na to miejsce. Nie zgadniecie nawet kto bardzo chętnie zgłosił się na wolne miejsce. No to uwaga, uwaga. Sama Kate Burn. Aż normalnie ciśnienie mi skoczyło.

- Hej wszystkim – pomachała do nas i przykleiła do swojej twarzy szeroki uśmieszek. Zobaczyłam po minie Mary, że nie była zbytnio zadowolona z zaistniałej sytuacji. Dotknęłam jej ramienia i uśmiechnęłam się. Odwzajemniła gest.

- Podzielmy się na składy – odezwał się Carlos. Po chwili staliśmy już po dwóch stronach boiska. Ja miałam drużynę z Tomem, Kate, Liamem oraz Carlosem, a przeciwna drużyna składała się z Jane, Brandona, Scotta, Adriana i Mary.

Zaczęliśmy grę. Na początku wszystko szło świetnie. Fajnie się bawiliśmy. Rzucaliśmy się do piłek, tarzaliśmy się w piasku.

Później zauważyłam, że Liam ma nieciekawą minę. Podążyłam za jego wzrokiem. Oj, nieciekawie. Adrian zaczął coś mówić Jane, a ona się uśmiechnęła. Na twarzy Liama pojawiła się wściekłoś. Popatrzyłam na niego kojącym wzrokiem. Trochę go to uspokoiło.

Adrian zaczął się trochę kleić do Jane.

- Świetnie grasz – usłyszałam z boku. Stał tam Carlos i uśmiechał się zadziornie.

- A co? Myślałeś, że ktoś taki jak ja nie potrafi grać? – spytałam.

- Oczywiście, że nie. Ale miałem nadzieję, że będę miał okazję pokazać ci, jak ustawić rączki czy coś. W końcu nie raz spotyka się taką piękna kobietę – puścił mi oczko. Dobra, może i był przystojny, ale zbyt pewny siebie. To było tanie. Prychnęłam pod nosem i uśmiechnęłam się. Popatrzyłam na przeciwną stronę boiska. Adrian kleił się do Jane, a ona chyba nie była tym zbytnio zadowolona. Popatrzyła na mnie i przewróciła oczami wskazując głową na jej adoratora, ja postąpiłam tak samo wskazując na tego obok mnie. Zaśmiała się i spojrzała na Liama, który gotował się ze złości. Posłała mu błagające i przepraszające spojrzenie. Trochę się uspokoił.

Kolejna osoba z przeciwnej drużyny miała zaserwować. Tym razem trafiło na Brandona. Nie mogłam nic wyczytać z jego twarzy. Tak jakby był obojętny. Podrzucił piłkę w górę skoczył i cholernie mocno uderzył. Jeszcze nikt dzisiaj tak nie serwował. Nie mam pojęcia, co w niego wstąpiło. Piłka leciała prosto na Carlosa, on w ostatnich chwili ustawił dłonie w odbiór dołem, ale niestety nie udało mu się utrzymać w pozycji pionowej po odbiorze piłki, a ona sama wyleciała poza boisko. Chłopak wylądował w piasku. No dobra, może powinnam teraz do niego podejść i się zapytać czy wszystko okej, ale ta sytuacja mnie śmieszyła i uważałam, że należało mu się. Uśmiech wpełzł na moją buzię, ale z trudem powstrzymywałam się od wybuchnięcia śmiechem.

- Wszystko okej? – tylko zapytałam.

- Taa, dzięki – uśmiechnął się do mnie tak jakbym naprawdę się nim obchodziła. Spojrzałam na Brana, który wyglądał na dumnego z siebie, ale też spoglądał wrogo na Carlosa. No dobra, może nie przepadaliśmy za nim, no ale bez przesady.

Carlos wstał z miejsca i spojrzał na sprawcę jego wywrócenia się. Mierzyli się chwile wzrokami, ale przerwali to, ponieważ gra znowu rozpoczynała się. Teraz nie był już tak wesoło,  jak wcześniej. Liam cały czas swoje ściny kierował na Adriana, który aż nachalnie chciał zwrócić na siebie uwagę Jane. Spojrzałam za siebie i zobaczyłam tam Kate klejącą się do Toma, no to widzę, że dzisiaj chyba będzie jakiś dzień zazdrości, bo Mary nie  była zbytnio zadowolona z zaistniałej sytuacji. Tom specjalnie nie zwracał uwagi na nią uwagi, ale ona nie chciała dać za wygraną. Nie zdziwię się, jak on zaraz jej coś wygarnie. Aż tyle cierpliwości to nie ma.

Po dwóch setach postanowiliśmy, że zmienimy składy. Teraz ja stałam po jednej stronie z Brandone, Adrianem, Mary oraz Tomem, zaś po drugiej stronie był Liam, Jane, Carlos, Scott i Kate.

Liam teraz był w pełni zadowolony. Cały czas pokazywał, że rudzielec jest jego. Całował, „przez przypadek” dotykał. To było zabawne, ale też słodkie. Widziałam po minie Jane, że to jej się podobało. No tak, zapomniałam, że to są nasze gołąbeczki.

W grze znowu zapanowała zabawa. Spojrzałam na Carlosa, który usilnie próbował wyłapać mój wzrok. Uśmiechnął się do mnie zadziornie, odwzajemniłam uśmiech, ale tak szczerze to jego zachowanie mnie już męczyło. Puścił mi oczko. jeeezuuu jaki z niego Narcyz. Poczułam czyjąś rękę oplatającą mnie w pasie. Spojrzałam zdziwiona w bok. Stał tam Brandoni patrzył na Carlosa, którego mina chyba troszkę zrzędła. Szatyn (czyt. Brandon) zwrócił wzrok w moją stronę.

- Dzięki – odetchnęłam.

- Zawsze do usług – szepnął mi do ucha i posłał mi zadziorny uśmiech. Przeszły mnie dreszcze, gdy poczułam jego ciepły oddech na moim karku. Co dziwne, ten jego uśmiech mi nie przeszkadał, a wręcz uwielbiałam ten gest. Spojrzałam ukradkiem na Carlosa. Oh jaki to był wspaniały widok. Zamiast tego jego uśmieszku widziałam malowaną się delikatną złość. Właśnie miałam serwować, więc Brandon musiał mnie puścić. Powoli przejechał dłonią po mojej talii i odsunął się. Ten gest wywołał we mnie takie emocje, że gdyby nie to, że Mary przypomniała mi co mam robić stałabym jak słup. Otrząsnęłam się z tego stanu. Głupia ja! Musisz się ogarną idiotko! Musiałam się jakoś wyżyć. Zaserwowałam z całej siły. No i tego mi było trzeba! Odebrali to z dużym trudem, ale w końcu przebili na naszą stronę. Piłka poleciała na Adriana, następnie ja zrobiłam piękną wystawkę, a Brandon ściął, piłka odbiła się od Carlosa(zgadnijmy, dlaczego poleciała na niego?) i niespodziewanie na mnie. Rzuciłam się, żeby ją odbić, co mi się udało, ale niestety nie utrzymałam równowagi i runęłam pięknie. Na szczęście, albo nieszczęsne wylądowałam na kimś. Ha! Zgadnijmy na kim? Brawo! Na Brana.

- Mmm.. – zamruczał mi do ucha podnosząc się na łokcie. – Lecisz na mnie? – bardziej stwierdził niż spytał.

- Nie wyobrażaj się za dużo Garson – powiedziałam dobitnie. Nasze twarze dzieliły centymetry. Nie patrzyłam w jego oczy.

- Ej gołąbeczki! – na ziemię przywrócił mnie głos Toma. Otrząsnęłam się i natychmiast wstałam z Brandona. Otrzepałam się z piasku.

- Wygraliśmy – wykrzyczał Tom. Uśmiechnęłam się i dołączyłam do zadowolonego chłopaka. Jak głupki zaczęliśmy skakać. No, ale cóż poradzić, już tacy jesteśmy. Poczułam, że odrywam się od ziemi. Brandon, Tom i Adrian podnieśli mnie w górę i zaczęli podrzucać. Nie mogłam opanować śmiechu.

- Ej dobra! Już! Uspokójcie się – śmiałam się. Postawili mnie na ziemię, ale postanowili to samo zrobić z Mary więc, ją też wzięli na ręce. W powietrzu cały czas rozlegał się odgłos naszego śmiechu.

- Dzięki za grę – powiedziałam, kiedy już się uspokoiliśmy.

- Nie ma za co – Carlos puścił mi oczko. Nie spojrzałam nawet na niego.

- Idziemy się opłukać – spytałam dziewczyn, bo całe byłyśmy z piasku.

- Tylko o tym marzę – zaśmiała się Jane i razem ruszyłyśmy pod prysznice.

Po kilku minutach wróciłyśmy na ręczniki. Resztę dnia spędziliśmy na pływaniu i śmianiu się. 

***

A co mi tam! Zrobię wam prezencik na walentynki, mimo że nie przepadam za tym świętem. 

Tylko ja tak mam? To nie przez to, że jestem singielką, zresztą z wyboru. Uważam, że jeśli się kogoś kocha, to okazuję się mu to cały czas, a nie tylko w ten jeden dzień. 

Wkurzają mnie te wszystkie serduszka, które są dosłownie wszędzie. No, ale co, niektórzy lubią to święto, w końcu każdy lubi coś innego :)

Ale ma chociaż nadzieję, że prezencik się spodoba ! <3 

A i jeszcze postanowiłam pokazać wam Kate :)