Zahipnotyzowna cz. 1

Rozdział I

Obudził mnie przeraźliwy ból. Próbowałam otworzyć oczy, ale powieki były takie ciężkie. W końcu mi się udało. Ktoś wgryzał mi się w szyję. Chciałam się wyrwać z uścisku, lecz był za silny. Nie mogłam wydobyć z siebie żadnego krzyku, ani nawet jęknięcia. Nagle usłyszałam głos jego głos: – Siedź spokojnie, jak się będziesz wyrywać, to będzie bardziej bolało.

Przeszły mnie dreszcze. Byłam przerażona, nie wiedziałam co mam robić. W tej chwili ten koleś oderwał się od mojej szyi i szepnął do ucha: - Grzeczna dziewczynka. Widzisz? Nic ci się nie stało.

Chciałam krzyknąć, ale on zasłonił mi buzię. –Nawet nie próbuj.

Wtedy z całej siły go od siebie odepchnęłam, ale to nie dużo dało, bo on zrobił tylko jeden krok w tył. – Jak kocica-powiedział z uśmiechem.

Już chciałam coś powiedzieć ale on pokazał żebym była cicho. Siedziałam na łóżku i patrzyłam na niego przerażonym wzrokiem. On tylko podszedł do mnie, spojrzał głęboko w oczy i powiedział: - Nie będziesz tego pamiętać, zapomnisz.

Jak zahipnotyzowana patrzyłam w jego oczy.

Nagle otworzyłam szeroko oczy. Nie wiedziałam dlaczego zamiast leżeć, to siedzę na łóżku. Przypomniałam sobie tylko mój sen i na samą myśl wzdrygnęłam się. Serce waliło mi jak oszalałe, Wiedziałam, że to tylko koszmar, ale za to jaki. Położyłam się na łóżku i zamknęłam oczy. Cały czas widziałam tego chłopaka i jego oczy, gdy odszedł od mojej szyi. Były one nienaturalnie czerwone. Dopiero po chwili zamieniły się na czarne. Bałam się tego snu, a szczególnie tego chłopaka, ale cieszyłam się, że to tylko koszmar. Po dłuższym czasie w końcu zasnęłam.

Obudziłam się w dobrym humorze, pomimo złego snu. Słońce mocno świeciło, co wywołało na mojej twarzy uśmiech. Wstałam z łóżka i poszłam do łazienki. Umyłam się, ubrałam i lekko pomalowałam. Później zeszłam do kuchni na śniadanie. –Dzień dobry kochanie- zobaczyłam mame podającą mi naleśniki. –Cześć mamuś – podeszłam do niej i ją przytuliłam. –Widzę, że masz dobry humor – uśmiechnęła się do mnie. –Tak ładna pogoda, słońce świeci, czemu nie mieć dobrego humoru? – Powiedziałam uśmiechając się promiennie.

Zjadłam naleśnika i poszłam do szkoły.

-----------

- I jak Brandon, udało ci się?

- Pewnie, jej krew była pyszna. Miałem ochotę wypić do końca, ale wiedziałem, że ona jest potrzebna – powiedział chłopak.

- Dobrze wiesz, co masz robić. Idź do niej do szkoły i zobacz czy coś pamięta. Jeżeli to jest ta, którą szukamy, na pewno cię skojarzy, mimo, że wymazałeś jej pamięć. – powiedziała tajemnicza kobieta. Miała długie, sięgające do pasa brązowe włosy. W jej zielonych oczach błyszczały iskierki.

- Będę ją obserwował. Teraz muszę już iść do szkoły, żeby wypełnić misje – powiedział chłopak i wybiegł z pomieszczenia.

  *****

To jest początek. Mam już napisane dużo rozdziałów, ale ostatnio brak mi weny. Zatrzymałam się w połowie 9 rozdziału. Mam nadzieję, że wróci jak najszybciej, bo uwielbiam pisać : )