Zahipnotyzowana cz. 47

Rozdział XLVII

Usłyszałam szelest liści. Poruszyłam delikatnie rękoma. Były zdrętwiałe, tak jak i nogi. Czułam jakby cała moja energia wyparowała. Nie miałam nawet siły podnieść powiek.

Zaczęłam nasłuchiwać co się dzieje wokół. Coś po mojej prawej stronie się poruszało. Usłyszałam strzępki rozmów. Wszystkie dźwięki zlewały się ze sobą.

Nagle uzmysłowiłam sobie, co się stało.

Tętno od razu mi podskoczyło. Musiałam wstawać! Sophie, oni sobie sami nie poradzą! Musisz im pomóc, nie możesz ich zostawić samych.

Dasz radę do cholery.

Otworzyłam powoli oczy i z ogromnym wysiłkiem wsparłam się na łokciach. Usłyszałam jak ktoś coś do mnie mówi, ale nie mogłam rozróżnić pojedynczych słów. Rozejrzałam się wokół i aż oniemiałam z wrażenia.

Wokół mnie leżały nieruchome, blade ciała.

Wciągnęłam mocno powietrze w płuca.

Jak…?

Brandon!

Gdzie on jest?

Nie.. błagam. Niech tu będzie. Błagam!

Ignorując odrętwienie i ból w ciele usiadłam.

Nie docierały do mnie żadne zdania osób wokół. Szukałam wokół jedynie Brandona.

Lecz moje nadzieje powoli zaczęły gasnąć. W gardle uformowała się ogromna gula, której nie byłam w stanie przełknąć. Obraz zaczął mi się zamazywać.

Stanęłam na chwiejnych nogach.

Musi tu gdzieś być. Nie poddam się dopóki go nie znajdę.

Przestań beczeć i zacznij go szukać. Nie bądź beksą. Jesteś silna.

Ignorując ból ruszyłam w miejsce, gdzie ostatni raz widziałam Brandona.

Ktoś za mną krzyczał, próbował mnie zatrzymać, ale ja nie zwracałam na to uwagi. Jeśli to nie był on, nic mnie nie obchodziło, co ode mnie chcą. Po chwili dostrzegłam jakiś zarys. Przyspieszyłam. Zauważyłam jakąś osobę pochylającą się na ciałem. Odległość między nimi zaczęła maleć. Po chwili zorientowałam się, że stoi tam Miranda.

O mój Boże.

Tam leżał Brandon!

W moich oczach pojawiły się łzy.

Ignorując wszystko wokół pobiegłam w ich stronę.

Padłam na kolana przed ciałem chłopaka.

Z mojej piersi wyrwał się szloch.

- Brandon – szepnęłam dotykając delikatnie jego policzka. – To wszystko moja wina. – sięgnęłam po jego dłonie i przytuliłam je do swojego policzka.

- Lubię dreszczyk emocji– usłyszałam zachrypnięty głos.

Otworzyłam szeroko oczy i spojrzałam zaskoczona na twarz chłopaka.

Uśmiechnął się do mnie lekko. – Hej.

Miałam ochotę go przytulić, ale bałam się, że mogę mu coś zrobić, albo że go coś boli. Nie mogłam nic z siebie wydusić. Jeszcze nigdy w życiu nie odczuwałam tak wielkiej ulgi.

Chłopak podniósł się na łokciach.

- Jesteś ranny? – przestraszyłam się widząc, jak się krzywi z bólu.

- Spokojnie. Nic mi nie jest.

Przyjrzał mi się dokładnie.

Wiedziałam ja, wyglądam. Ledwie co mogłam się utrzyma ć na nogach. Byłam bardzo słaba.

Brandon spojrzał za moje plecy. Podążyłam za jego wzrokiem.

- Musimy stąd iść – zaczęłam panikować. – Zanim się obudzi.

Chciałam wstać na równe nogi, ale zakręciło mi się w głowie.

Chłopak pomógł mi usiąść na ziemi.

- Sophie, spokojnie – złapał w swoje dłonie moją twarz i odwrócił w swoją stronę. – Posłuchaj. Już nie musisz się bać. On nie żyje.

Na początku nie docierały do mnie jego słowa. Chciałam stąd uciec. Jak najdalej. Dopiero po chwili uświadomiłam sobie, co on do mnie powiedział. Patrzyłam na niego niedowierzając.

- Jak? – wychrypiałam. – Kto? Kiedy? Przecież ty z nim walczyłeś… i prawie …- nagle wszystko do mnie wróciło.

Wszystko ci działo się niespełna kilkanaście minut temu.

Przerażona zakryłam usta dłońmi. Jak ja? Przecież nie jestem wystarczająco silna. Przecież jeszcze nie jestem gotowa. Nie potrafię kontrolować swojej mocy, nie umiem się nią posługiwać.

Wszystko wokół zniknęło. W mojej głowie od nowa zaczęły przewijać się sceny z przed chwili.

Widziałam każdy szczegół. Jakbym wyszła ze swojego ciała i obserwowała co się dzieje. Wszystko działo się w zwolnionym tempie. Od momentu kiedy pojawiliśmy się tutaj, przez przyjście Czarnego. Walka. A później moment, w którym dostrzegłam Brandona. Ujrzałam na swojej twarzy determinację.

Jeszcze nigdy w życiu nie widziałam czegoś takiego.

W oczach pojawiły się iskry. Z mojego ciała wyleciała jakaś moc. Przed tym jak zemdlałam wszystkie inne ciała wrogów padły na ziemię.

W tym momencie wróciłam do swojego ciała.

Nabrałam mocno powietrza.

- Soph, wszystko w porządku? – zapytał zmartwiony Bran.

- Ja… - przerwałam przerażona. – To ja. To ja to zrobiłam.

- Hej spokojnie – odezwała się Miranda, na którą wcześniej nie zwracałam uwagi. – Brandon, ona opada z sił. Musimy ją stąd jak najszybciej zabrać. Ciebie z resztą też – dodała.

- Nic mi nie je… - zaczęłam, ale w ty momencie poczułam, że cała adrenalina ze mnie spływa. To co dodawało mi przed chwilą siły teraz zniknęło, a mi przed oczami zaczęły pojawiać się mroczki.

- Nie ma czasu – usłyszałam zdeterminowanego chłopaka.

Spojrzałam na niego zaskoczona.

Przystawił swój nadgarstek do ust.

- Nie – zaprotestowałam, wiedząc co chce zrobić. – Jesteś słaby. Nie możesz tego zrobić.

- Ja jej pomogę – zaproponowała Miranda.

- Nie – odpowiedział twardym głosem. – Ja to zrobię.

- Nie zgadzam się. Poradzę sobie – albo i nie. Czułam jak z mojego ciała uchodzi cała siła. – Zgodzę się… - przerwałam, żeby nabrać powietrza. – Jeśli ty zrobisz to samo. Wymienimy się.

-Nie! – krzyknął natychmiast. – Nie ma takiej opcji. Nie jesteś wystarczająco silna. Nie możesz tak ryzykować. Nie możemy Cię stracić.

- Inaczej się nie zgodzę – mój głos był słaby.

Spojrzałam na nogę Brandona.

- Boże, Musisz to wyciągnąć – w udzie miał drewniany kołek.

- Nic mi nie będzie – mimo swoich słów skrzywił się z bólu, kiedy dotknął rany. Sięgnął po kołek i wyrwał go ze swojej nogi.

Zauważyłam jak zaciska zęby, ale nie wydobył z siebie żadnego dźwięku.

- Potrzebujesz mojej krwi, tak samo jak ja twojej – odezwałam się w końcu.

Spojrzał na mnie, a stal w jego oczach lekko złagodniała.

Westchnął i zamknął oczy.

- Dobra – zaskoczył mnie tym. Byłam pewna, że się nie zgodzi.

- Brandon, jesteś pewny – zapytała Miranda.

- Tak jestem pewny. Inaczej jej nie pomożemy – przeniósł swój wzrok na mnie. – Gotowa?

Przygryzłam wargę.

- Tak.

Miranda wciąż patrzyła na nas nieufnie, ale wiedziała, że i tak nie może nic zrobić.

Chłopak przybliżył się i usiadł naprzeciwko mnie.

Uśmiechnął się do mnie lekko, chcąc dodać mi otuchy.

Dasz radę Soph. Jesteś silna. Musisz pomóc Brandonowi i sobie.

Chłopak sięgnął po moją dłoń i przybliżył do swoich ust.

Zamknęłam oczy czekając na ukłucie.

To jednak nie nadeszło.

Poczułam delikatny pocałunek na wewnętrznej stronie mojego nadgarstka.

Spojrzałam na niego zaskoczona.

Mój puls był bardzo szybki, co wampir na pewno zauważył.

Kciukiem pogładził skórę na mojej ręce, a swoją przyłożył do ust.

Zatopił w niej swoje kły i przysunął do moich warg.

- Dasz radę – uśmiechnął się pocieszająco. Przyłożył moją dłoń do swoich ust.

Równocześnie zaczęliśmy pić swoją krew.

Skrzywiłam się czując ukłucie. Z wahaniem przełknęłam pierwsze krople. Czułam metaliczny posmak, nie był zbyt przyjemny, ale wiedziałam, że muszę kontynuować, dla własnego dobra.

Czułam usta Brandona na swoim nadgarstku, ale on równocześnie głaskał mnie kciukiem po zewnętrznej stronie mojej dłoni. Wiedziałam, że chciał dodać mi otuchy, uświadomić, że wszystko będzie w porządku. Napięcie zaczęło schodzić z mojego ciała, nieco się rozluźniłam. Spojrzałam na chłopaka. Przyglądał się mi. Jego oczy były zaczerwienione. Wyglądał zupełnie inaczej. Mimo tego, że każdy inny byłby w tej chwili przerażony tym widokiem, ja się go nie bałam. Byłam pewna, że nic mi nie zrobi. Ufałam mu. Pomiędzy nami była jakaś więź, która teraz miała ogromną moc. Czułam, jakby coś było pomiędzy nami, jakaś niewidzialna nić, która powoli zaczęła się pojawiać przed moimi oczami. Coś co nas do siebie przyciąga, jakbyśmy byli jednością.

Skupiłam się na tym, żeby wypić jeszcze trochę jego krwi.

W pewnym momencie poczułam, jakbym się zatracała.

Mimo wszystko, to nie było złe uczucie. Moje tętno przyspieszyło, a ja sama poczułam coś naprawdę dziwnego.

Nie wiedziałam co się dzieje. Przed oczami nagle zaczęły przewijać mi się przeróżne sceny. Jak sceny z filmów. Nie mogłam odróżnić żadnej z nich. Poruszały się zbyt szybko.

Nie mogłam poznać żadnej postaci, wszystko było zamazane.

Jakby ktoś wcisnął w pilocie przycisk przyspieszania.

Byłam zdezorientowana, nie mogłam powstrzymać tego pokazu.

Postanowiłam skupić się na tym.

Skoro nie mogłam tego powstrzymać, musiałam się dowiedzieć co to jest.

Nawet jeśli to jest sen, czułam, że to jest ważne. Bardzo ważne za wszelką cenę chciałam się dowiedzieć co, nawet jeśli później miałam tego żałować.

Skupiłam się na tym.

Sceny powoli zaczęły być wyraźniejsze. Film zaczął zwalniać, a ja mogłam dostrzec już zarysy twarzy i przedmiotów.

W pewnym momencie zorientowałam się co to jest.

O Mój Boże…

Jestem w umyśle Brandona.

A przez moją głowę przewijają się sceny z jego życia.

Każdy szczegół, wszystko co się działo w jego życiu, widzę teraz przed moimi oczami.

Nie wiem, czy chcę widzieć to wszystko.

Przed moimi oczami pojawiła się dziwna scena.  

Znajdowałam się w jakiejś uliczce, było ciemno, a alejka było oświetlana jedynie przez migającą latarnie znajdującą się nieopodal.

Dostrzegłam na końcu uliczki mężczyznę, kiedy dokładniej się przyjrzałam, zorientowałam się, że to jest Brandon. Wyglądał zupełnie inaczej. Wciąż był bardzo przystojny, ale nie widziałam u niego tego błysku w oczach.

Był bardzo blady, miał sińce pod oczami.

Wyglądał okropnie, był zmizerniały.

W jednej chwili przed nimi pojawiło się dwóch potężnych mężczyzn. Zaczęli go okładać pięściami po brzuchu, plecach, twarzy, dosłownie wszędzie. Nie mogłam na to patrzeć.

Nie potrafiłam sobie wyobrazić, że on mógł coś takiego przeżyć.

Ale dlaczego on się nie broni? Przecież jest wampirem!

Nagle mnie olśniło.

To jest jeszcze sprzed jego przemiany.

Z moich oczu leciały łzy, a ja nie mogłam patrzeć na to, co się dzieje przede mną, coś co się działo kiedyś.

 Błagam, nie chcę tego widzieć, weźcie to ode mnie!

Nagle wszystko ruszyło do przodu.

Brandon leżący na jakimś łóżku, widziałam mnóstwo ludzi obok niego. Kilka znajomych twarzy.

 On nieprzytomny.

I nagle kolejna scena.

On cały i zdrowy. Stoi przed jakimś magazynem i na coś czeka.

Albo na kogoś.

Nie znienawidź mnie – usłyszałam gdzieś z głębi.

Zobaczyłam tych samych mężczyzn, którzy go pobili.

Jego oczy zapłonęły, poczerwieniały, a na twarzy można było tylko dostrzec nienawiść.

Podbiegł do nich. Najpierw uderzył jednego w głowę tak, że tamten stracił przytomność. Zajął się drugim. Zatopił ostre kły w jego szyi.

Nie.. nie, nie, nie..

Błagam, ja nie chcę tego widzieć.

Wyssał z niego całą krew i zajął się drugim facetem.

Chciałam zamknąć oczy, ale to nie było możliwe. Cały czas widziałam co się dzieje. Nic nie pomagało.

I znowu zmiana.

Kolejna ofiara. I jeszcze kolejna.

Nie mogłam już na to patrzeć.

Byłam przerażona. Jeszcze nigdy nie widziałam takie Brandona.

To było straszne, nie potrafiłam sobie wyobrazić, że tak wyglądało jego życie. A jeśli nadal tak wygląda?

Sophie przestań, on taki nie jest. Przecież teraz tak nie zabija.

Prawda?

Boże, uspokój się.

Brandon

Spojrzałem na Sophie.

Miała zamknięte oczy i była nieobecna.

Zacisnęła powieki i poruszyła się niespokojnie.

Nie.

Tego się obawiałem.

Że to zobaczy.

Widzę jak cierpi.

Samotna łza spłynęła jej po policzku.

Przerwałem połączenie. Z trudem odsunąłem od siebie je nadgarstek.

Sięgnąłem do jej twarzy i otarłem mokrą strużkę.

Odciągnąłem od jej twarzy moją rękę.

Zobaczyłem jak jej ciało zaczyna opadać na ziemię, a oczy nadal były zamknięte. Złapałem ją w swoje objęcia.

Za dużo wrażeń jak dla niej.

Mimo krwi, którą ode mnie przyjęła opadła z sił.

Delikatnie wsunąłem jedną rękę pod jej kolana, a drugą na jej plecy i podniosłem do góry.

Spojrzałem na nią.

Na jej policzkach widniały resztki łez, a twarz spowijał strach. W kącikach ust uzbierała się moja krew.

Nie chciałem, żeby to widziała, dlatego nie zgadzałem się na tą wymianę krwi.

Pewnie teraz mnie znienawidzi.

Widziałem to przerażenie na jej twarzy. Tą odrazę do mnie. Już nie będzie potrafiła mi zaufać.  Przytuliłem ją mocniej do swojego ciała. Była taka bezbronna i delikatna.

Spojrzałem na moich przyjaciół.

Wiedzieli co się przed chwilą stało.

Znają mnie jak nikt inny i wiedzą, jak było kiedyś.

Sabrina uśmiechnęła się do mnie delikatnie, jakby chciała mi przekazać, że wszystko będzie dobrze.

Westchnąłem głęboko i ruszyłem za przyjaciółmi. Boję się, że to jest ostatni raz, kiedy będę mógł trzymać Soph w objęciach.

Sophie

Usłyszałam jakieś szmery obok siebie. Poczułam podmuch wiatry.

Zamrugałam powiekami nie mogąc przyzwyczaić swoich oczu do ostrego światła.

Poczułam pulsujący ból rozsadzający mi czaszkę, aż jęknęłam.

- Sophie? – usłyszałam tuż obok siebie damski głos. Otworzyłam szerzej oczy i spojrzałam w tamtą stronę.

- Jane – szepnęłam. Odchrząknęłam pozbywając się chrypki, która nie pozwalała mi na normalne mówienie.

- Boże, tak się bałam – usiadła na moim łóżku i mocno mnie przytuliła. Odwzajemniłam uścisk, lecz z mniejszą siłą. – Jak się czujesz? Tak się cieszę, że tu jesteś. – odkleiła się ode mnie i uważnie mnie obejrzała. Uśmiechnęłam się delikatnie widząc jej troskę.

- Już jest okej. Naprawdę – zapewniłam ją widząc, że niezbyt chce mi wierzyć.

Nagle oderwała się ode mnie i zmrużyła oczy.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś? – zapytała z wyrzutem.

Zmarszczyłam brwi skonsternowana.

- Brandon mi wszystko powiedział. Nie! – uniosła dłoń widząc, ze chcę jej przerwać – Wymusiłam to na nim. Nie miał wyboru. A ty mogłaś mi powiedzieć!

- Przepraszam. Naprawdę chciałam Ci wszystko powiedzieć, ale nie mogłam. Bałam się o Ciebie. Mogłaś być w niebezpieczeństwie – odpowiedziałam.

- I co Ci z tego przyszło? To nie mnie porwali i więzili. Sophie myślałam, że sobie ufamy – zmarszczyła brwi.

- Ufam Ci! Oczywiście, że Ci ufam, ale nie chciałam, żeby ktokolwiek Ci coś zrobił. Naprawdę przepraszam. Wybacz Jane. Od teraz będziesz wiedzieć o wszystkim, bez wyjątku. Nie będę Ci okłamywać. Przysięgam. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką i naprawdę mi na Tobie zależy – dziewczyna spojrzała na mnie i jeszcze raz wzięła mnie w swoje objęcia.

- Kocham Cię głupku – zaśmiała się.

- Ja Ciebie też rudzielcu – zachichotałam.

Odsunęłyśmy się od siebie.

Rozejrzałam się po pokoju. Byłyśmy w naszym pokoju w domku. Zmarszczyłam brwi. Gdzie był Brandon?

Nagle wszystko do mnie wróciło.

Każdy moment.

Wciągnęłam garstkę powietrza do ust.

- Gdzie jest Brandon? – zapytałam patrząc Jane w oczy.

Uśmiechnęła się szeroko.

- Siedział tu praktycznie cały czas od kiedy Cię przyniósł. Strasznie się o Ciebie martwił mimo że wiedział, że wszystko będzie w porządku – szturchnęła mnie lekko łokciem i się roześmiała.

Zawtórowałam jej.

Nagle wróciło do mnie wspomnienie z umysłu Brandona.

On ich zabił. On ich wszystkich zabił.

Ci wszyscy ludzie

Młodzi, starzy.

Ojcowie, matki, babcie, dziadkowie, siostry, bracia.

Każdego zabijał.

Bez skrupułów, z zimną krwią.

Później scena się zmieniła.

Nie pamiętałam jej.

Moment poznania Sabriny, Mirandy, Michaela.

Oni mu tak bardzo pomogli. Wyprowadzili go ze złej drogi.

Nauczyli go jak istnieć bez zabijania.

Kilka innych scen. Dużo śmiechu.

Aż w końcu ten jeden moment.

Jakby najwyraźniejszy z nich wszystkich. Najbardziej żywy.

Było w nim tyle energii, jak w żadnym innym wspomnieniu. Więcej nawet niż w momencie poznania przyjaciół.

Byłam w nim ja.

Fragment w moim pokoju. Ten który wydawał się być tylko snem.

Pierwsze spotkanie w szkole.

Pierwsza rozmowa.

Urodziny, ujawnienie się moich mocy.

Pierwszy trening.

Pierwszy pocałunek.

Każde wspomnienie, każdy najmniejszy moment.

Wszystkie sceny były takie…. Nie umiałam tego opisać. Jakby wyjątkowe. Jakby jego umysł zaszył je w oddzielnej specjalnej szufladzie ze specjalnym pięknym złotym kluczem.

- Sophie? – nagle usłyszałam.

Wyrwałam się z tego. Czymkolwiek to było. Mimo wszystko na mojej twarzy zakwitł uśmiech.

- Hm? – podniosłam wzrok na zaciekawioną dziewczynę.

- Przyprowadzić Brandona – poruszyła sugestywnie brwiami.

Przewróciłam oczami.

- Jeśli możesz – przygryzłam dolną wargę.

- Widziałam to! – nagle wykrzyknęła i wskazała na mnie palcem.

- Co? – zapytałam rozglądając się dookoła.

- Nie udawaj! Widziałam jak Ci się oczy zaświeciły! Nie ukryjesz tego przede mną! Przed kim jak przed kim, ale przede mną nigdy! Widziałam to i wiem co to znaczy – uśmiechnęła się z triumfem. – Zakochałaś się! Wiem to! Nasza Sophie się zakochała! – zaczęła śpiewać.

- Zamknij się! – trzepnęłam ją w ramię.

- Bo co? Bo mówię prawdę? Sama dobrze wiesz jak jest. A poza tym znam Cię lepiej niż własną kieszeń! – zaczęła sobie nucić pod nosem.

- Dobra, już się zamknij i idź go przyprowadź – westchnęłam głęboko. Cholera… ona ma rację.

Dopiero teraz dotarło do mnie co tak naprawdę czuje.

Kurde… naprawdę do niego coś czuję.

Pierdzielisz głupoty Sophie!

Nie coś, tylko MIŁOŚĆ! I to przed wielkie M.

Ale jak to jest z nim? Czy on coś czuje?

No jasne, że czuje idiotko! To co widziałaś w jego umyśle wszystko wyjaśnia.

A jeśli to są tylko zwidy? Skutki uboczne po tym wszystkim przez co przeszłaś?

Przestań o tym myśleć!

- Już idę – mrugnęła do mnie i tanecznym krokiem wyszła z pokoju.

Wzięłam głęboki wdech i czekałam aż drzwi się otworzą.

W pewnym momencie zobaczyłam, jak klamka się porusza, a drewniana płyta uchyla się.

W pokoju pojawił się Brandon.

Spojrzałam na jego twarz. Nie wyrażała nic. Kompletnie nic.

Jedynie jego ciemne oczy lustrowały moją osobę.

Uśmiechnęłam się niepewnie.

- Usiądziesz? – zapytałam przesuwając się na łóżku.

Skinął niepewnie głową i podszedł do mnie.

Usiadł na skraju materaca, przez co zmarszczyłam brwi skonsternowana.

- Jak się czujesz? – zapytał nadal z kamienną twarzą.

- Już o wiele lepiej – posłałam mu mały uśmiech. – Dziękuję.

Jest! W końcu jego twarz wyraziła jakieś emocje.

- Za co? – był zdziwiony.

- Za wszystko. Za to, że mnie uratowałeś przed… - nie potrafiłam dokończyć. – Za to, że się tak o mnie troszczyłeś. Że nie przestałeś mnie szukać. Za to, że mi pomogłeś, że jesteś. Naprawdę Ci dziękuję.

- Nie mógłbym inaczej postąpić – moje serce załomotało w piersi na te słowa. – Takie jest moje zadanie i musiałem się wywiązać z obietnicy – i momentalnie pękło na milion kawałków nie pozostawiając po sobie nić. Kompletna pustka.

Z trudem przełknęłam ślinę, a uśmiech zbladł.

Odchrząknęłam, by móc coś powiedzieć. Z całej siły pragnęłam, aby mój głos się nie załamał.

Weź głęboki oddech i nie pokazuj po sobie, że Cię to zraniło.

- Tak jasne. Musisz mnie chronić – spróbowałam się uśmiechnąć, ale chyba mi to nie wyszło.

Odwróciłam od niego wzrok i patrzyłam na wszystko, byle by nie na niego.

Miałaś racje. On nic nie czuje. Wykonuje tylko swoje obowiązki. Łudziłaś się. Jak zwykle. Myślałaś, że ktoś taki jak on się Tobą zainteresuje? No i co z tego, że Cię pocałował? Całował miliony kobiet! Nie jesteś jedyną. Chciał Cię uspokoić, to Cię pocałował.

A wspomnienia? Ubzdurałaś to sobie! Człowieku, masz wybujałą wyobraźnie! Książki powinnaś zacząć czytać, a nie wymyślać sobie takie bzdury. Musiałaś nieźle zaryć łbem o ziemię.

A że ty sobie ubzdurałaś coś innego i zakochałaś się w nim jak ta idiotka, to już jest tylko i wyłącznie twoja wina.

- Tak… w każdym razie dziękuję Ci – westchnęłam przeciągle. – Wiesz co? Chyba jeszcze muszę odpocząć, jestem jeszcze trochę zmęczona – kłamstwo, kłamstwo, kłamstwo.

- Ymm. Jasne, zbieraj siły. Już wychodzę – z ociąganiem wstał z łóżka i ruszył do drzwi. – Jak będziesz potrzebować czegoś to wołaj….

- Tak zawołam Jane, wiem – przerwałam mu. Nie chciałam tego słyszeć. Nie chciałam się łudzić, budzić w sobie nadziei.

- Tak – zawahał się z ręką na klamce i widziałam, że coś jeszcze chce powiedzieć, ale w ostatniej chwili zrezygnował.

Kiedy usłyszałam jak drzwi się zatrzaskują poczułam jak w moich oczach pojawiają się łzy. Mimo że próbowałam powstrzymać, jedna samotna kropla potoczyła się po moim policzku.

Niestety, po tej jednej pojawiły się kolejne.

I już nie mogłam powstrzymać potoku łez.

Zatrzymałam w sobie szloch i wtuliłam twarz w poduszkę.

Nie mógł Cię tak zranić.

Przestań płakać.

Uspokój się.

*****

Powieście! Uduście! Potnijcie! Rzućcie z wieżowca! Na szubienice!

Spalcie! Podetnijcie żyły! 

Zabijcie!

Możecie! Pozwalam!

Przepraszam!

Jestem straszna, wredna, głupia, nie dbam o was! Jestem beznadziejna!

Wiem, że zawaliłam!

Naprawdę nie chciałam zrobić aż takiej przerwy. 

Po prostu miałam zawaloną głowę. Masę nauki i brak weny. 

Ona mnie chyba nie lubi, bo cały czas mnie zostawia.

Wiem, że was bardzo, ale to bardzo zawiodłam. Nie odpisywałam na komentarze pod postem i na żadne pytania na asku, ale po prostu nie dałam rady. Nie chciałam się załamywać tym, że tyle nic nie dodaje. 

Postaram się pisać regularnie, ale nie mogę nic obiecać. Wiecie jak mam... Nie chcę nic obiecywać, bo później się nie wywiąże i ciąży mi to na sercu jak cholera.

Dobra, koniec przemówienia.

Jeszcze tylko dodałam nową podstronę o nazwie "INFORMOWANI"

Tam możecie pisać w komentarzach, jeśli chcecie być informowani o tym, że rozdział został dodany. 

P.S

Mam dla was niespodziankę, może zadośćuczynienie. Po prostu chciałam wam pokazać jaką ma zdolną przyjaciółkę. Pisze ona wiersze i jest boska. Więc oto jeden z nich, który kocham <3 <3<3    

Chodź tu na chwilę

potrzymaj mą duszę,

a ja pójdę stad o milę

i się z łez szczęście trochę osuszę

stanę na skale

i powiem Ci czemu

moje serduszko ma kolor dżemu.

Widzisz, mój miły

tak czasem bywa

ze się troszeczkę w twych oczkach rozpływam. Czasem, nierzadko

ma twarz się rumieni

kiedy Twój uśmiech

w blasku się mieni.

Każde Twe słowo jest dla mnie ważne

a gdy Ciebie nie ma,

jak w lutym marznę.

A kiedy nocny koszmar mnie męczy

Twój dotyk sprawia,

ze sen przybiera

kolory tęczy. Przy Tobie umiem latać w przestworzach

oraz podziwiać głębiny morza.

Z serduszka mego, przyjmij te słowa

Kocham Cię, Słoneczko,

O miłości tu mowa!

Wasza Soph :**