Zahipnotyzowana cz. 4

Rozdział IV

-Zapamiętała mnie. Widać, że się boi. Co teraz mam robić?

- Musisz zyskać jej zaufanie. Twoim zadaniem jest pilnowanie jej. Włos z głowy mam jej nie spaść.

- Będzie jak chcesz. Choć nie będzie łatwo. Z tego co zaobserwowałem ma wybuchowy charakterek, ale ja dam sobie rade –Brandon uśmiechał się.

- Dobrze a teraz idź i ją obserwuj. Jak będzie sama, pogadaj z nią kim tak naprawdę jest – powiedziała piękna zielonooka kobieta.

- Jak sobie życzysz, Ario – i odszedł.

---------------------------

Za mną stał wysoki blondyn, a w ręku trzymał moje klucze.

- To jak. Chcesz odzyskać swoje klucze? – usłyszałam jego głos. Chciałam sięgnąć po moje klucze, ale on uniósł rękę wyżej, tak żebym nie dostała.

- Kim do cholery jesteś? Skąd masz moje klucze i natychmiast mi je oddaj – byłam zdenerwowana.

- Spokojnie. Widzę, że nie pamiętasz. Wpadłaś na mnie dzisiaj w szkole i upuściłaś je – potrząsnął znacząco kluczykami. – Oddam ci klucze, ale najpierw ładnie poproś – uśmiechnął się. Zauważyłam jego oczy, były piwne.

W końcu zrezygnowana powiedziałam: - Proszę oddaj m moje klucze, bo nie mam jak wejść do domu. Teraz powiedziałabym twoje imię, ale go nie znam więc możesz mi oddać klucze – wymusiłam uśmiech.

- Może być. A dla twojej wiadomości nazywam się Scott – uśmiechnął się do mnie promiennie, dalej nie podając kluczy.

- Czy mogę dostać moje klucze? – zapytałam

- Jeszcze tylko jedno. Czemu zerwałaś się z lekcji?

Westchnęłam. Nie chciałam mu o tym opowiadać. Wystawiłam rękę, aby odzyskać klucze. To nic nie dało. Widziałam, że Scott przygląda mi się uważnie.

- Najpierw odpowiedz na pytanie, potem dostaniesz to, co chcesz.

- Mam zły dzień, ok? Chce już wejść do domu. – byłam zła.

- No ok, niech ci będzie – oddał mi klucze promiennie się do mnie uśmiechając.

-Dziękuję – też się uśmiechnęłam.

Otwierając drzwi zauważyłam, że Scott dalej za mną stoi. No trudno. Zaproszę go do środka. W końcu jakby chciał, to wcale by mi tych kluczy nie oddawał, tylko je wyrzucił, albo zostawił je tam.

Odwróciłam się do niego i znowu mi się dziwnie przyglądał. Zrobiłam pytającą minę. – Coś nie tak? – zapytałam.

Speszony odpowiedział – Nie, nie.  Wszystko ok – uśmiechnął się.

- No to skoro już tu stoisz, to może wejdziesz?

- Hmm… Czemu nie, skoro i tak już poszliśmy na wagary.

Po tym weszliśmy do środka.

- Może się czegoś napijesz? – zapytałam

- Jasne. Może być woda.

Poszliśmy do kuchni. Zaczęliśmy ze sobą rozmawiać. Scott wydał mi się miły.

- Czemu dziś w szkole byłaś zdenerwowana jak na mnie wpadłaś?

Chciałam uniknąć opowiadania o tym.

- Przepraszam bardzo. Ja na ciebie wpadłam? To ty na mnie wpadłeś!

- O nie, nie – nastała cisza. Prowadziliśmy walkę na wzroki.

Nagle zaczęliśmy się śmiać.

-Uznajmy, że to wina nas obojga – powiedział Scott.

- Ok.

Gadaliśmy tak do wieczora.

- Sophie ja muszę już iść – powiedział Scott.

- Ok., to do zobaczenia w szkole Scott – uśmiechnęłam się szeroko – dzięki za towarzystwo – dodałam.

- Nie ma za co.

Otworzyłam drzwi. Zamurowało mnie. Nie mogłam się ruszyć.