Zahipnotyzowana cz. 23

Rozdział XXIII

Nie mogłam racjonalnie myśleć, jak on był tak blisko mnie. O wiieeeele za blisko. Patrzył mi głęboko w oczy. Były takie piękne i ciemne i głębokie. Znowu się w nich zatapiałam. Niech mnie. Jak on na mnie działał. Zbliżał się powoli. Był coraz bliżej. Nasze usta dzieliły milimetry. Miałam ochotę zatopić swoje wargi w jego. On jakby czytał mi w myślach. Po raz kolejny mnie pocałował. Jednak tym razem delikatnie. Nigdy nie spodziewałabym się tego po nim. Oddawałam każdy pocałunek. Nie mogłam się opanować, ani opamiętać. Wplotłam moje palce w jego lśniące włosy, on swoje dłonie położył ma moich biodrach. Aż przeszły mnie dreszcze. Jego dotyk tak na mnie działał. Rozpływałam się pod jego wpływem.

- Nadal nie chcesz tego powtórzyć? – szepnął mi do ucha gdy się od siebie oderwaliśmy.

- Nie wiem, nie jestem przekonana…. – słowa same wychodziły z moich ust. Nie mogłam nad tym zapanować. Znowu mnie pocałował. A moje nogi znowu były jak z waty. Boże, jak on na mnie działa!

- I jak teraz? – zaśmiał się. Wiedział jak ma na mnie wpłynąć. Ten ton jego głosu po prostu… Nikt nie mógłby się oprzeć. I ..O nie! On się znowu tak uśmiecha. Po tym, to aż mi słów brak. Ten uśmiech tak na mnie działa że….. On mógłby nim zdziałać cuda. Dlaczego on musi tak na mnie działać.

- No i? – wyrwał mnie w końcu z zamyśleń. Chciałam nie patrzeć na jego twarz, bo wszystko co w niej widziałam działało jak magnes.

- Yyy… Ale co miałam powiedzieć?– on jeszcze bardziej się uśmiechnął, nie chciałam patrzeć, który to był z uśmiechów, bo bałam się, że to ten, który tak na mnie działał.

- Mam ci odświeżyć pamięć? – zapytał zbliżając się.

- Wiesz, już chyba wiem – odpowiedziałam zanim zbliżył się na dobre.

- Słucham?

- Brandonie, jesteś cholernie przystojny.

- Widzisz, już nie miałaś żadnego ale – zaśmiał się. Dobra Sophie, on jest przystojny. Przyznaj to.

- A może teraz ty coś mi powiesz? – zapytałam przygryzając dolną wargę.

 - A co byś chciała usłyszeć? – udał, że nie wie o co chodzi. – Może mi pomożesz? – poruszył brwiami.

- Tylko jak? – delikatnie pocałowałam go w policzek.

- Za to mogę powiedzieć jedynie, że jesteś ładna – wyszczerzył się.

- Powiedzmy, że tyle mi wystarczy.

- Jesteś pewna?

- Na dzisiaj tyle mi wystarczy – uśmiechnęłam się uroczo. – Ale popatrz, nie ma już gorącej czekolady – zrobiłam minę małego dziecka.

- No to teraz możesz iść zrobić sobie kolejny kubek i przy okazji dla mnie – uśmiechnął się triumfalnie. Sprytnie…. Przymrużyłam oczy.

- Ale zrobisz coś.

- No to dajesz.

- Chociaż jeden raz zapukasz przez drzwi i wejdziesz za moim pozwoleniem.

- A czy ja robię inaczej – zrobił minę, że to nie jego sprawka.

- Zgadzasz się? – zaśmiałam się.

- Ale, że wypraszasz mnie i mam wyjść przez okno i podejść do drzwi i dopiero zapukać i znowu wejść?

- Właśnie tak – odpowiedziałam zwycięsko. – Ale może najpierw byś na siebie coś ubrał?

- A czy ty tego na pewno chcesz? No, ale skoro tutaj chodzi o czekoladę to się poświęcę – podeszłam pod jedną z moich szafek i wyciągnęłam jego bluzkę. Kiedyś jak zostawał u mnie to nie wziął jej.

- Masz szczęście, że jej nie wyrzuciłam.

- Oj ja wiem, że i tak byś jej nie wyrzuciła – wziął ode mnie t-shirt i włożył na siebie. Nie powiem, o wiele lepiej wyglądał bez niej. No, ale mu tego nie powiem. Nie jestem aż tak zdesperowana. Podszedł do okna – pa złotko – pomachał i skoczył.

- Jak dziecko – zeszłam po schodach. Usłyszałam dzwonek do drzwi. Uśmiechnęłam się pod nosem. Otworzyłam drzwi. Udałam zaskoczoną.

- Brandon, co ty tutaj robisz? Kompletnie się ciebie nie spodziewałam.

- Taka miła niespodzianka. Przyszedłem na czekoladę – uśmiechnął się szeroko.

 -No nie wiem, czy cię wpuścić –zrobiła minę myśliciela.

- Mogę wejść panno Sophie.

- Ależ proszę Brandowie – wskazałam ręką aby wszedł.

- A teraz poproszę gorącą czekoladę – skierowaliśmy się do kuchni. Na zegarku była 17:30.

- W takim razie musisz mi pomóc – nakazałam mu co ma wyjąć i po chwili w naszych rękach był kubek z gorącym napojem. Siedzieliśmy w salonie i popijaliśmy czekoladę. Cały czas Brandon mnie rozśmieszał, co nie było dobre, bo zazwyczaj robił to wtedy kiedy miałam napój w buzi. Wybraźcie to sobie. I jak? Cały czas sobie dogryzaliśmy.

- Czekolada była pyyyszna –uśmiechnął się szeroko. – Ale teraz muszę iść po jakiś prawdziwy posiłek – wyszczerzył zęby.

- Jak możesz – wiedziałam, że chodzi o krew. Mnie aż o wymioty brało, jak sobie wyobrażałam, że ją pije.

- No to idź – zrobiłam skrzywioną minę.

- Nie krzyw się tak, bo jeszcze ci tak zostanie. A nie przeżylibyśmy utraty tak ładnej buźki – powiedział wychodząc przez drzwi.

Postanowiłam wybrać się na spacer, odetchnąć trochę świeżym powietrzem. Założyłam kurtkę, bo na zewnątrz nie było już tak cieplutko. Wyszłam i ruszyłam w stronę parku. Wzięłam głęboki wdech. Tak, kocham takie powietrze. Zaczęłam rozmyślać o wszystkim. Tego wszystkiego jest tak dużo. Jakieś wampiry mnie szukają i chcą zabić. Nagle z niczego stałam się jakimś dziwnym stworzeniem. No właśnie kim ja właściwie jestem. Mam cechy i wampira i człowieka. Pół człowiek pół wampir. Jakie to jest dziwne. Dlaczego właśnie ja? Plusem są niektóre moje cechy, ale nie wszystkie.  Przecież pokój między ludźmi i wampirami jest niemożliwy! No jak to ma działać? Wampir podejdzie do człowieka i zapyta się go czy może się z niego napić? Zaśmiałam się pod nosem. To brzmi śmiesznie. Wyobraziłam sobie taką sytuację z Brandonem. Kurcze, czemu akurat o nim pomyślałam, a nie o jakimś innym wampirze. Za dużo właśnie o nim myślę. To nie jest dobre. Koniec! Przestań o nim myśleć. To nie jest dobre.

Nagle poczułam się dziwnie. Czułam, jakby ktoś mnie obserwował. Rozejrzałam się dookoła. Nikogo nie było widać. Nie było już jasno i nie mogłam dostrzec nikogo. Szybkim krokiem ruszyłam do domu. Byłam już niedaleko. Zaczęłam biec. Wbiegłam do domu zdyszana. Rozejrzałam się po całym domu. Tata jak zwykle robił coś na laptopie w salonie, a mama oglądała TV. Przywitałam się z nimi i poszłam się umyć. Czy ktoś naprawdę mnie śledził, czy tylko mi się wydawało? Na pewno to tylko moja wybujała wyobraźnia. Położyłam się i zasnęłam.

Następnego dnia musiałam wstawać do szkoły. Ubrałam się i zjadłam coś. Następnie pojechałam do szkoły. Już przy bramie ktoś mnie złapał. Odwróciłam głowę w stronę tej osoby. Zobaczyłam Scotta. Uśmiechnęłam się szeroko i przywitałam się.

- Cześć Scott!! Dawno cię nie widziałam. W ogóle się nie odzywałeś – dodałam z udawanym wyrzutem.

- Soph, wiesz źle się czułem i nigdzie nie wychodziłem.

- Trzeba było dać znać to bym przyszła ci potowarzyszyć w mękach – zachichotałam.

- Nieee, dobrze jest. Jeszcze bym cię zaraził. Ale skoro już jestem, to będziemy to musieli nadrobić moja droga.

- Oczywiście, milordzie – zaśmialiśmy się i ruszyliśmy razem do szkoły.

- Sophie!! Scott!! – zza pleców usłyszałam znajomy głos.

- Uf…. Złapałam…. Was… - zaczęła mówić dysząc.

- Już spokojnie. Wdech – uniosłam dłonie. – I wydech – opuściłam je.

- Ale Soph ja… mam świetne wieści – zaczęła mówić nadal z lekką zadyszką.

- Oj Janie, jak zwykle o wszystkim musisz wiedzieć – powiedział Scott.

- No przecież ona zawsze jest informowana o wszystkim jako pierwsza – zaśmialiśmy się.

- To chcecie wiedzieć o co chodzi czy nie? – zrobiła urażoną minę.

- No dobra. Dawaj co tam masz – powiedziałam.

- A wiec – przerwała i popatrzyła na nas rozbawiona. – Szkoła organizuje wyjazd dla 3 klas nad morze za granice – pisnęła uradowana. Uśmiechnęłam się szeroko i zaczęłam się cieszyć razem z moją przyjaciółką.

- Ale fajnie!!!

- Ej dobra już. Bo wszyscy się na was patrzą jak na jakieś wariatki. – popatrzyłyśmy na siebie zaczęłyśmy się śmiać.

- No tak zapomniałem już. Wy jesteście wariatkami – rozłożył ręce. – Ja teraz idę stąd, bo jeszcze pomyślą sobie to samo o mnie – mówił już odchodząc. A my dalej jakby nigdy nic dalej chichotałyśmy.

- Nie mogę się doczekać aż to ogłoszą. Mam nadzieję, że wyjazd będzie już niedługo. Mam już dość tego zimna. Mam ochotę rozłożyć się na gorącym piasku i się poopalać – zamknęłam oczy i się rozmarzyłam.

- O mnie tak marzysz? – usłyszałam szept i rękę na mojej talii. Szybko otworzyłam oczy i podskoczyłam ze strachu.

- Boże Brandon – złapałam się za serce.

- Czyli jednak o mnie – wyszczerzył się. Próbowałam się wyrwać z jego uścisku, ale on jakby nigdy nic dalej mnie trzymał.

- Oj Brandonku, żeby pojawić się w mojej głowie trzeba sobie zasłużyć. A teraz proszę, abyś mnie puścił mój drogi.

- Nie mów, że nie czujesz się wyjątkowa kiedy cię tak trzymam w moich ramionach – popatrzyłam na niego jak na głupka. Roześmiałam się.

- Nie pochlebiaj sobie – nagle tą jakże fascynującą rozmowę przerwało nam chrząknięcie Jane.

- Nie przeszkadzam wam? – zachichotała patrząc na nas.

- Nie – powiedziałam natychmiast.

- Może troszeczkę – odezwał się w tym samym czasie co ja. Popatrzyłam na niego unosząc brwi. Nagle zadzwonił dzwonek. Szybko wyrwałam się z uścisku Brandona.

- A było tak miło – udał zawiedzionego.

- Och biedny głupolek – udałam przejętą. – Papa głupku – szybkim krokiem ruszyłam do mojej szafki i wyciągnęłam potrzebne książki do Biologii.

- Do zobaczenia idiotko. Muszę ci wymyślić jakieś fajne przezwisko – wyszczerzyłam się do niego tylko w odpowiedzi i ruszyłam do mojej klasy. Na szczęście tej lekcji nie miałam z Brandonem. 

****

Jest! Udało mi się dodać kolejny rozdział. Przepraszam za tą przerwę, ale czasu i weny brak. Nie lubię tego stanu, bo wiem, że wy czekacie na następne rozdziały, a ja nie mogę wam go dać. Proszę o cierpliwość dla mnie i mojej weny. 

Mam jeszcze jedną sprawę. Jeśli macie jakieś pytania do mnie, albo są jakieś niejasności, to piszcie od razu, postaram się odpowiedzieć jak najdokładniej. I jeszcze jedno. Może macie jakieś pomysły ci do tego opowiadania? Z chęcią bym wysłuchała waszych pomysłów, a może i nawet uwzględniłabym to w opowiadaniu. Czekam na wasze pomysły i jestem ciekawa waszej wyobraźni. Pozdrawiam was i czekajcie na następny rozdział. Kocham was <3