Zahipnotyzowana cz. 41

Rozdział XLI

-Nie dotykaj jej – krzyknęłam zezłoszczona wychodząc ze swojej kryjówki.

Wszystkie pary oczu skierowały się w moją stronę.

- Ooo… Kogo ja widzę? – uśmiechnął się przywódca podchodząc w moją stronę ciągnąc za sobą Kate.

Zacisnęłam pięści widząc jak ciągnie ją za włosy.

- Puść ją – wycedziłam przez zaciśnięte zęby.

- Ależ słonko – wyszczerzył się jak szaleniec. – Ona już mi nie jest potrzebna – mocniej zacisnął dłonie na jej kosmykach. – Wykonała swoje zadanie.

- Skoro wykonała swoje zadanie to możesz ją puścić. Jestem tutaj – wskazałam na siebie. – Nikogo ze mną nie ma. Twoi ludzie mogą to sprawdzić – wskazałam na jego towarzyszy. – Wiem, że to mnie chcesz. Nikogo innego – mówiłam starając się zachować spokój.

Mężczyzna obrócił głowę w stronę Kate.

- Oh widzisz kochanie. Byłbym nawet skłonny posłuchać twojej koleżanki, ale co mi z tego przyjdzie – podniósł jej głowę tak, by mogła spojrzeć mu w oczy i pogłaskał po policzku, na co dziewczyna wzdrygnęła się i próbowała wyrwać. Niestety uścisk mężczyzny był zbyt silny. W jej oczach czaiły się łzy. Nie wiem czy wynikały one z powodu bólu fizycznego czy psychicznego.

Mimo jej wcześniejszych słów miałam ochotę podejść do niej i ją przytulić, pocieszyć.

- Puść ją. Ona nic nikomu nie powie – kontynuowałam. – Masz mnie.

- Oh Sophie. Jaka ty jesteś naiwna – jego śmiech rozniósł się po całej okolicy, przez co przeszły mnie nieprzyjemne dreszcze. – Myślisz, że ten twój ukochany Brandon nie wyciągnie z niej wszystkiego? – podczas wymawiania imienia skrzywił się. – Jemu zależy na tobie bardziej niż Ci się wydaje – starałam się opanować rumieńce wkradające się na moje policzki. Nie mogłam przed nim okazywać żadnych uczuć.

- Jestem pewna, że nic nie powie, Prawda Kate? – swój wzrok zwróciłam na nią, a nasze spojrzenia się skrzyżowały.

W jej tęczówkach widziałam strach, ból, współczucie, prośba o wybaczenie. To wszystko przeplatało się przez siebie.

- Nic nie powiem. Naprawdę – jej głos był zachrypnięty i drżący. – Przysięgam – wyszeptała.

- Jaka ty jesteś słodka – zarechotał mężczyzna. – Niestety na mnie to nie działa – dokończył grobowym głosem. – Zabierzcie ją – puścił jej włosy rzucił na ziemię. Nawet na nią nie patrzył, jego wzrok cały czas był skierowany na mnie.

- Nie radziłbym Ci do niej podchodzić – powiedział widząc jak stawiam krok do przodu.

- Bo co? I tak masz zamiar mnie zabić – prychnęłam i ruszyłam w stronę dziewczyny. Leżała skulona na ziemi nie ruszając się.

Sługusy tego gościa zaczęli się zbliżać do dziewczyny. Mój krok przyspieszył i już byłam prawie przy Kate, kiedy przestałam czuć moje nogi. Upadłam na ziemie przerażona.

- Mówiłem, nie podchodź – wycedził przez zęby. Jak on to?

Eh.. pewnie to ta jego wielka moc.

Podparłam się na rękach, żeby podnieść się z piasku. Poczułam jego nieprzyjemny posmak w buzi i musiałam to wypluć z ust.

Spojrzałam na niego. Stał blisko i przyglądał się mi.

- No nie każ dłużej mi czekać. Użyj swoich umiejętności – uśmiechnął się jak mały dzieciak czekający na cukierka.

- Najpierw puść dziewczynę – powiedziałam, krzywiąc się nie mogąc nadal wstać na własne nogi.

- Co ci tak na niej zależy? Popatrz co ona Ci zrobiła. Wykorzystywała cię i chciała wygadać o wszystkim twoim przyjaciołom – lustrował każdy mój ruch.

- Mam przypomnieć przez kogo taka się stała? – odpowiedziałam wkurzona.

-Oj no bez przesady – puścił mi oczko.

Musiałam uspokoić swoje nerwy. Nie mogłam się denerwować, jemu tylko o to chodziło. Chciał tego, chciał zobaczyć moje moce. Nie mogłam dać się wykorzystać. Musiałam być silna.

Mężczyzna kucnął przede mną.- No nie bądź taka – wydął dolną wargę i popatrzył na mnie. Jego oczy miały kolor błękitny. Zadziwiając, bo myślałam, że skoro cały jest tak na czarno, to jego oczy też takie będą.

Jego wzrok nie wyrażał tego samego co mimika. Jakby to wszystko nie dotyczyło jego oczu.

Podniósł rękę i zbliżył do mojego policzka. Odskoczyłam od niego. Znaczy gdybym mogła, to bym to zrobiła.

Jego moc nadal działała wiec zostały mi jedynie ręce. Odsunęłam się od niego na nich.

- Tak to my się nie będziemy bawić – wykrzywił usta w grymas.

Czułam coraz większą frustrację spowodowaną tym, że nie mogę podnieść się z miejsca.

- Oh nie denerwuj się tak. Wystarczy, że zademonstrujesz przed mną swoje moce – wyszczerzył się.

- Dałam już mój warunek – wycedziłam.

- Ale nikt tu nie powiedział, że będziemy negocjować. Słyszał o tym ktoś? Bo ja nie – podniósł ręce w górę.

- Nic ci nie pokarzę – przystałam na swoim.

- Jesteś tego taka pewna?  - uniósł brwi w górę. Patrzyłam na niego nadal tym samym wzrokiem. – Więc będę musiał zrobić coś innego – wzruszył ramionami.

Nagle zobaczyłam mroczki przed oczami. Moje powieki zrobiły się strasznie ciężkie. Nie mogłam utrzymać się w pozycji pionowej i poleciałam w dół.

Poczułam ból w okolicach pleców. Wybudził mnie on ze snu. Otworzyłam powolnie powieki. W pomieszczeniu było ciemno.

Gdzie ja jestem do jasnej cholery?

Spróbowałam wstać.

Jęknęłam czując ból w całym ciele.

Przypomniałam sobie całą sytuację. Tajemniczy mężczyzna, Kate... i ja.

Olśniło mnie. Ten idiota musiał mnie tu zamknąć!

Ignorując pulsowanie w plecach posiodłam się delikatnie i usiadłam podpierając o ścianę, która znajdowała się za mną. Przełknęłam ślinę czując suchość w gardle.

Spokojnie Sophie. Musisz teraz trzeźwo myśleć.

Musisz zorientować się gdzie ty jesteś.

Rozejrzałam się dookoła. Moje oczy powoli zaczęły przyzwyczajać się do ciemności i mogłam zobaczyć chociaż zarysy.

Wciągnęłam głęboko powietrze w płuca, aby móc zorientować się gdzie ja jestem.

Poczułam nieprzyjemny zapach. Jakby jakieś skały… Charakterystyczny dla nich zapach, jakby gorzki. Wyczułam wilgoć.

Opuszkami palców zaczęłam badać ściany.

Były chropowate i wilgotne.

Musiałam być w jakiejś jaskini. Nie było innej opcji.

Spróbowałam rozprostować trochę kości. Przeciągnęłam się niezgrabnie i usłyszałam jak moje kości głośno strzelają.

Uff. Od razu lepiej.

Musiałam wstać.

Na szczęście już czułam moje nogi.

Podpierając się o ścianę wstałam powoli. Zaczęłam przemieszczać się.

Moje oczy już chyba maksymalnie przyzwyczaiły się do ciemności.

Głowa mi pękała.

Jak to możliwe? Przecież to jest niemożliwe.

Skupiłam się na tym co słyszę. Wyglądało to tak, jakbym znowu była zwykłym człowiekiem.

Czułam się jak w tej sali ćwiczeń.

Wzięłam głęboki wdech i poruszyłam się ślimaczym tempem dalej.

Wyczułam, że przede mną pojawia się jakiś zakręt. Postanowiłam iść w jego stronę. Chciałam przekroczyć ten „próg” ale coś mi na to nie pozwoliło. Jakbym uderzyła w ścianę. Albo w okno! Tak to jest najlepsze porównanie.

Postanowiłam spróbować jeszcze raz. Na próżno. Jaka niewidzialna siła trzymała mnie tutaj i najwidoczniej nie mogłam się stąd ruszyć.

Kurwa….

Ciekawe co z Kate?

A jak on jej coś zrobił?

Boże, błagam, niech ona żyje. Ja mogę umrzeć, ale niech nikt z mojego durnego powodu nie umiera!

Osunęłam się po ścianie i schowałam twarz w dłonie. Po moich policzkach zaczęły spływać łzy.

Cholera jasna! Czy wszystko się musi pieprzyć?

Pewnie teraz Brandon mnie szuka. Przeklina, że mnie nie pilnował.

Ale cieszę się, że nie wzięłam go ze sobą.

 Nie chcę, żeby mu się coś stało przeze mnie. Co z tego, że ma mnie chronić? Nie obchodzi mnie to. Za bardzo mi na nim zależy, żebym pozwoliła mu się za mnie poświęcać.

Nagle usłyszałam odbicia kroków.

Dźwięk roznosił się echem po jaskini, jeśli mogę to tak nazwać.

Zebrałam w sobie wszystkie siły i szybko doczołgałam się do miejsca, w którym się obudziłam.

Po chwili z oddali mogłam dostrzec światło latarki. Kroki był coraz bliżej, aż w końcu ucichły. Patrzyłam na ciemną postać przed sobą. 

****

Macie kolejny rozdział :) 

Na kolejny troszkę sobie poczekacie, bo wyjeżdżam na wakacje na Chorwację i wracam dopiero za tydzień w czwartek. Może tam mnie coś natchnie? Mam nadzieję.

A tak poza tym to wiecie co? Tak się zastanawiam, czy wam się w ogóle podoba to co piszę. Mam 37 obserwatorów i ponad 40 tysięcy wyświetleń, a ilość komentarzy pod ostatnim postem była równa 20, z czego prawie połowa, to było moje odpisywanie.  Czasami czuję się jakby tylko kilka osób czytało to co napiszę. Przykro mi z tego powodu.

Chciałabym mieć taką niespodziankę jak wrócę z wakacji i zobaczyć naprawdę dużo komentarzy. Ja naprawdę nie potrzebuję jakichś mega długich, ja chcę tylko wiedzieć, że to czytacie i co sądzicie...