Zahipnotyzowana cz. 26

Rozdział XXVI

Gwiazdy piknie lśniły na bezchmurnym niebie. Można było dostrzec przeróżne konstelacje gwiezdne. Można by powiedzieć, że przez świecące gwiazdy i księżyc wydawało by się, że jest jasno. Odbijały się od spokojnego morza. W uszach brzmi dźwięk napływających fal. Zapatrzyłam się na ten widok.

- Zaraz się zbieramy – odezwała się Jane będąca w ramionach Liama. Ślicznie razem wyglądali. Pasowali idealnie. Ona siedziała pomiędzy jego nogami opierając się o jego tors, razem oglądając gwiazdozbiory. Tak szczerze, to czasami jej nawet zazdroszczę, że jest taka szczęśliwa. Ma swojego „księcia”. Jak to śmiesznie brzmi. Tworzą idealną parę. Mimo że czasami ich mizianie się i czułości mogą doprowadzić do szału, można im zazdrościć szczęścia. Jane wypiękniała, cały czas się uśmiecha. Nawet jeśli czasami myślami jest gdzieś indziej (mam na myśli Liama) i mnie nie słucha, to nadal ją kocham.

- Jakie plany na najbliższe dni – zapytałam przerywając przyjemną ciszę. Opierałam się o ramię Scotta, siedząc obok niego na leżaku. Liam z Jane siedzieli na leżaku obok, a Brandon i Tom  naprzeciwko nas.

- Jutro po południu jedziemy zwiedzać miasto, ranek i wieczór mamy wolny – uśmiechnął się do mnie Tom.

- No to akurat ranek spędzimy na spaniu – przeciągnęłam się odwzajemniając uśmiech.

- Dla twojej wiadomości rano masz trening – moją przyjemną wizję spania przerwał Brandon. Jęknęłam.

- Jane, proszę pomórz – zwróciłam się do przyjaciółki. Ta zachichotała i wzruszyła ramionami w geście bezradności. Zmierzyłam ją wzrokiem, nawet ona jest przeciwko mnie.

- Zdrajczyni – zwróciłam wzrok na Toma. Uśmiechnęłam się słodko.

- Na mnie nie licz. Mnie rano nie wyciągniesz z łóżka – wyobraziłam sobie budzenie go i aż się zaśmiałam. Westchnęłam.

- No niech mi ktoś pomorze !!! – załamałam ręce.

- Sory, to twój trening – zarechotał Scott, za co dostał ode mnie w ramię.

- No wiesz ty co? – pokazałam swoje oburzenie, ale zaraz się zaśmiałam widząc uśmiechniętych przyjaciół. – No ale tak na poważnie. Brandon – zwróciłam się do niego. – Odpuść mi, chociaż jutro – spojrzałam na niego błagalnym wzrokiem.

- Nie przekonujesz mnie – udał myślącego gładząc swój podbródek.

- No proszę, proszę!! Proszę!! – zrobiłam słodkie oczka.

- Mam warunek – jest! Dał się przekonać.

- No dawaj – uśmiechnęłam się szeroko.

- Nie odpuszczę ci jutrzejszego treningu – mój uśmiech trochę zmalał. – Nie będziesz ćwiczyć rano, ale wieczorem i to ze mną – uśmiechnął się triumfalnie. Widać, że był dumny ze swojego pomysłu.

Hmm… Muszę się dokładnie zastanowić. Z nim nie będzie łatwo. Pewnie na złość zrobi straszny trening.

- Mam się bać? – zapytałam przygryzając.

- Uuuu – reszta towarzystwa się zaśmiała. – No to współczuje ci Soph – powiedział Liam. Zmroziłam go wzrokiem, na co się zaśmiał.

- Jak chcesz, to możesz się bać – wyszczerzył się Bran.

- Ymmm – zamknęłam oczy. – Zgadzam się – wydusiłam z siebie.

- No to masz przesrane – oznajmił mi Liam.

- Taa, dzięki za wsparcie – odparłam sarkastycznie.

- Służę na przyszłość – wyszczerzył się do mnie.

- Jutro ci powiem, o której zaczynamy trening – zaśmiał się Brandon.

- No ok – wymusiłam uśmiech.

- A teraz ludzie – głos zabrał Tom. – Zbieramy się! Czas zacząć zabawę! – wyszczerzył się. Scott wstał i pomógł to zrobić także mnie. Po chwili już wszyscy byliśmy w drodze do klubu. Na szczęście mieliśmy niedaleko. Na samym przodzie szedł Brandon wraz ze Scottem, za nim ja z Tomem, a za nami nasze gołąbeczki.

- Jakieś plany na najbliższe dni – zapytał Tom.

- Chyba takie same, jak twoje – zaśmiałam się. – No wiesz, dużo słońca, zwiedzanie, pływanie, imprezowanie i odpoczywanie – wyszczerzyłam się.

- Widzę, że nasze plany są podobne – poruszył zabawnie brwiami.

- No kto by się spodziewał – wybuchliśmy śmiechem.

Chłopcy z przodu odwrócili się i przyglądnęli się nam.

- Z główką wszystko dobrze?– zapytał Brandon przenikając mnie i Toma badawczym, lecz dziwnym wzrokiem.

- W jak najlepszym – uśmiechnęłam się powstrzymując kolejną dawkę śmiechu. Jeszcze raz spojrzeli na nas i odwrócili się.

Zaśmialiśmy się.

- Jejku, ja jeszcze się niczego nie napiłam, ani nic, a bawię się genialnie! – zachichotałam. Miałam jakąś głupawkę.

- No to jest nas dwoje – Tom objął mnie ramieniem i szliśmy dalej śmiejąc się. Co jakiś czas widziałam ukradkowe spojrzenia rzucane na nas ze strony Brandona. Nie wiedziałam o co mu chodzi więc się nie przejmowałam. Po kolejnych 5 minutach byliśmy już na miejscu. Muzykę można było usłyszeć już z daleka. Przed klubem było mnóstwo ludzi.

- Wow, to musi być naprawdę znany klub – wyszczerzyła się Jane.

- No to czas na zabawę – wykrzyczałam równocześnie z Liamem. Zaśmialiśmy się i ruszyliśmy w stronę wejścia. Po kilku minutach stania w kolejce weszliśmy do budynku. Mimo ogromnej ilości ludzi wcale nie było tłoku. Może dlatego, że klub mieścił się w ogromnym dwupiętrowym budynku. My zostaliśmy na dolnym.

- No to teraz trzeba rozkręcić tę zabawę – odezwał się Scott i wyciągnął w moją stronę rękę.

- Czy będę miał zaszczyt wraz z tobą rozkręcić tą nudę – zapytał z wielkim uśmiechem.

- Ależ oczywiście! – wyszczerzyłam się i ruszyliśmy rozruszać towarzystwo. Zaczęliśmy szaleć. Scott był genialnym tancerzem. Chyba nie wspomniałam, że ćwiczy różne style. Ja też do niedawna chodziłam więc świetnie się zgrywaliśmy. Obok nas pojawili się Liam z Jane. Po chwili parkiet zrobił się pełny. Zobaczyłam Brandona tańczącego z jakąś dziewczyną. Nie powiem, może i była ładna, ale jej sukienka ledwo co zasłaniała. Nie rozumiem takich dziewczyn. Ja bym lepiej wyglądała na jej miejscu. Niee… ja tego nie powiedziałam. Odwołuje. Chciałabym być na jej miejscu. Uspokój się Sophie!! Piosenka się skończyła.

- Idziemy się napić – zapytałam Scotta, kończąc taniec.

- Jasne, chodź – podeszliśmy do baru. Zamówiłam sobie jakiegoś kolorowego drinka. Rozglądnęłam się po Sali. Nigdzie nie widziałam Toma. Za to pozostała trójka bawiła się świetnie. Wokół tańczącego Brandona zgromadziła się garstka dziewczyn. Jedne były ładniejsze drugie nie. Za to z tego co zauważyłam, Liam wcale nie miał mniejszego brania. Dziewczyny z zazdrością spoglądały na Jane. A ona nie zwracała na nie uwagi. Z resztą chłopak też nic sobie nie robił z tego, że jakieś inne dziewczyny na niego patrzą.

Popatrzyłam na Scotta. Obserwował dokładnie klub. Nagle jakaś naprawdę ładna dziewczyna podeszła do niego.

- Hej, masz może ochotę zatańczyć? – powiedziała po angielsku.

- Oczywiście, zapraszam – złapał ja za rękę i ruszyli na środek parkietu. W między czasie Scott puścił do mnie oczko, a ja podniosłam kciuki w górę i się wyszczerzyłam.

- Co tak siedzisz? – usłyszałam obok siebie. Stał tam Tom.

- Jakaś laska zabrała mi towarzysza – wskazałam na tańczącego blondyna.

- To może ty masz ochotę towarzyszyć mi w tańcu? – zapytał uroczo się uśmiechając.

- Z wielką przyjemnością, tylko dokończę – wskazałam na mojego drinka.

- Ok

- A ty gdzie byłeś, jak cię nie było – zagadnęłam go.

- A wiesz, tu i tam.

- Przyznaj się, że masz niezłe branie – szturchnęłam go w ramię.

- Nie zaprzeczę z grzeczności.

- Jaki ty jesteś skromny.

- A dziękuję, dziękuję.

- Zauważyłam, że nasi mają coś, co tutejsze dziewczyny nieźle przyciąga – uśmiechnęłam się i dokończyłam mój napój. – Gotowa.

- No to chodź – złapał mnie w pasie. Właśnie włączyli wolną piosenkę.

- Chodź – przyciągnął mnie blisko do siebie. Uśmiechnęłam się do niego.

- Ale trafiliśmy – zaśmiałam się.

- Nie podoba się? – uniósł brwi.

- Nie. Jest dobrze – moją głowę położyłam na jego ramieniu. On objął mnie. Zaczęliśmy tańczyć. Świetnie się z nim czułam. Był miły, zabawny, przystojny. Był świetnym chłopakiem, ale. No właśnie: ale. Czegoś mu brakowało.

- Nad czym tak myślisz – zapytał.

- A o niczym specjalnym.

Piosenka się właśnie skończyła, a zaczęła szybsza. Świetnie się bawiłam.

- Padam – oznajmiłam i ruszyłam do stolika, przy którym zobaczyłam przyjaciół. Zauważyłam, że Toma złapała jakaś dziewczyna. Zaśmiałam się pod nosem i usiadłam na sofie.

- Świetna zabawa – uśmiechnął się Scott.

- Ooo tak, zdecydowanie udane uczczenie naszego przyjazdu.

Siedziałam obok Brandona. Dalej Scott, Jane i Liam.

- Idziemy tańczyć – oznajmił Liam i razem z rudzikiem poszli na parkiet.

- Z tobą jeszcze nie tańczyłem – powiedział Brandon.

- No właśnie Soph, idź zatańczyć z Brandonem – wywróciłam oczami.

- Ok, zgadzam się – podałam mu rękę. Widziałam zazdrosne spojrzenia innych dziewczyn.

- No to teraz czas na twój najlepszy taniec w życiu – spojrzałam na niego z politowaniem. Akurat szła szybka piosenka. Jezuu, jak on dobrze tańczy!! Aż wstyd się przyznać, ale miał rację.

- Dobra, przyznaję ci rację – powiedziałam po skończonym tańcu.

- Ha! Wiedziałem!- wyszczerzył się.

- Gdzie ty się tak nauczyłeś tańczyć – zapytałam lekko zdziwiona, bo tak szczerze, jeszcze nigdy nie tańczyłam z kimś takim.

- No wiesz, jak się nie ma co robić w życiu, które w moim przypadku będzie bardzo długie, to trzeba się czymś zajmować – uśmiechnęłam się do niego. Powiem szczerze, czułam się z nim wspaniale. Mimo że czasami był wkurzający, to polubiłam go. Wróciliśmy do stolika. Akurat wszyscy siedzieli.

- Idealnie się dobraliście – zachichotała Jane.

- Hmm?? – nie wiedziałam o co jej chodzi.

- No w sensie, że jeszcze nie widziałam, żeby ktoś tak dobrze tańczył. Tworzycie idealną parę – posłała mi uśmiech.

Zrobiłam minę w stylu AYFKM (od aut. Nie chcę mi się tego całego pisać ;p).

- Taaa jasnee – odpowiedziałam.

- Ale..

- Nie – przerwałam jej. – Która godzina? – zapytałam zmieniając temat.

- Przed 3 – oznajmił Liam.

- Serio? Ale ten czas szybko leci. Zbieramy się. Jutro będzie męczący dzień – zapytałam ich.

- Zgadzam się – odpowiedziała Jane.

- Dobra, chodźcie – powiedział Scott. Wyszliśmy z klubu. Postanowiliśmy przejść trasę przez plażę. Na niebie lśniło miliony gwiazd. Razem z Jane szłyśmy na przodzie i cały czas się śmiałyśmy.

- W końcu mam dla siebie – powiedziałam obejmując ją ramieniem.

Zaśmiała się.

- I ty mi nie wyjeżdżaj z takimi tekstami jak w klubie – odparłam po chwili i spojrzałam na nią.

- No co? – zrobiła niewinną minę. – Nie mogłam się powstrzymać.

- To zacznij się powstrzymywać – zaśmiałam się.

- No, ale wy tak do siebie pasujecie!- westchnęła. – Nie rozumiem was.

- Jane, proszę się!

- Dobra, dobra. Już kończę temat – uśmiechnęłam się do niej.

- Cieszę się, że cię mam – powiedział po chwili mój rudzielec. Popatrzyłam na nią pytająco.

- Jesteś idealną przyjaciółką. Pomogłaś mi z Liamem, wytrzymywałaś te moje wzdychania do niego. Kocham cię – przytuliła mnie.

- Ja ciebie też – odwzajemniłam uścisk. – Ale ty też jesteś idealną przyjaciółką. Chodź do chłopaków, bo się na nas dziwnie patrzą. 

***

Przepraszam za długą przerwę, ale ja też mam swoje prywatne życie i szkołę. Nie dam rady regularnie dodawać nowych rozdziałów. Dodaję jedynie wtedy, kiedy mam czas i wenę. Mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe :D Pozdrawiam i dziękuję za komentarze ;***