Zahipnotyzowana.opowiadania: Zahipnotyzowana cz. 15

Rozdział XV

- Czekaj. Przecież musiałyśmy się kiedyś poznać – powiedziałam do Carly.

- Uwierz mi ja pamiętam osoby, z którymi się spotykam. Tym bardziej, że nie znam innej Sophe niż ty.

- No, ale dużo o tobie wiem, to nie przyszło do tak.

Brandon dalej stał i mi się przyglądał. Po chwili się odezwał.

- Dajcie mi chwilę – i odszedł od nas kawałek.

Gdy Brandona nie było rozmawiałam z Carlą, o wszystkim o czym o niej wiem. Wtedy przyszedł Brandon.

- Mam pewne przypuszczenia, ale muszę je potwierdzić – mówił to x lekkim podziwem. Teraz wskazał na zielonookiego.

- Poznaliście się? – zapytał. Pokręciłam głową na znak, że nie.

- Sophe, teraz się skup i pomyśl, czy znasz jego imię – spojrzałam na niego marszcząc brwi. – Zaufaj mi – powiedział.

Spojrzałam o Zielonookiego i przyjrzałam się mu. Nagle mnie olśniło.

- Marcus – powiedziałam. Wszyscy spojrzeli na mnie z podziwem.

- Czekaj, jak powiedziałaś ?– powiedział nieznajomy chłopak.

-Marcus – teraz już z mniejszą pewnością.

- Skad? I jak? – pytał jak się zdążyłam zorientować Marcus.

- To na razie nic pewnego, ale przypuszczam, że Soph ujawniają się moce – spojrzałam na nich. Czyli oni też są wampirami. I jak podejrzewam zaufanymi. Ale zaraz, zaraz. ŻE CO? Jakie moce, przecież ja nawet nie rozpoczęłam przemiany/

- Czekaj, co ty powiedziałeś? Coś ci się musiało pomylić. Ja nie rozpoczęłam przemiany.

- Właśnie o to chodzi. Musimy to sprawdzić.

- To ma sens. Skąd niby ona znała nasze imiona i tyle szczegółów z mojego życia? – dziwiła się Carla.

- No nieźle. Ciekaw jestem twojego kolejnego daru – uśmiechnął się Brandon. – No, ale nic. Teraz idź się bawić. Masz urodziny. Później poznam cię z innymi, albo czekaj. Bardziej oni cię poznają – zaśmiał się.

- Dobra, dobra, idę. Muszę to jakoś ogarnąć – powiedziałam już odchodząc. Jak to jest możliwe?? Nie, nie myśl teraz o tym. Ciesz się z tej imprezy. W końcu nie każdemu zdarza się mieć urodziny w takiej willi. Odnalazłam wzrokiem moich przyjaciół. Wszyscy złożyli mi życzenia i powiedzieli, że prezenty są w którymś z pokoi, bo jakby każdy mi miał dać na raz te prezenty to bym sobie z nimi nie dała rady. Haha, jak ja ich kocham. W końcu w tym tłumie ludzi odnalazłam mojego braciszka.

- No w końcu cię znalazłam. Ilu tu jest ludzi. Ciągle ktoś podchodzi i składa mi życzenia – zaśmiałam się.

- Twoje szczęście, że mnie znalazłaś, bo byś nie dostała prezentu.

- Oh jak dobrze, że cię znalazłam, bracie mój – ze śmiechem robiąc sobie żarty odetchnęłam. – A teraz dawaj ten prezent – zaśmiałam się.

- Nie wiem, czy sobie zasłużyłaś – udał, że się zastanawia.

Zrobiłam minę małego pieska.

- A niech ci będzie młoda – podał mi małe pudełeczko. – Tak wyszło, że razem z Jane się zmówiliśmy.

W pudełeczku była bransoletka do kompletu z naszyjnikiem, który dostałam od Jane.

- Powiem ci braciszku, że jest śliczny – uścisnęłam go.

- Tak wiem, jestem jedynym takim i niezwykłym braciszkiem i mnie bardzo kochasz, bo jestem najlepszy – zaśmialiśmy się.

- Tak, tak. Oczywiście braciszku. W tym wyjątkowym dniu pozwolę, żebyś się cieszył.

- Tak, tak. A teraz idę się bawić – powiedział i już go nie było. Teraz zobaczyłam Brandona. Pokazał, żebym do niego podeszła. Wciągnęłam dużo powietrza do płuc i mocno je wypuściłam.

- Dasz sobie rady Soph – powiedziałam po ciuch do siebie.

Wolnym krokiem podeszłam do Brandona. Zauważyłam, że obok niego stoją dwie dziewczyny i jakiś chłopak.

- Poznaj moich znajomych. A raczej to wy poznajcie Sophie – poprawił się Brandon. – No Soph. Czas na ciebie.

Popatrzyłam na niego. Kurde, co ja jestem? Jakieś eksperymenty na mnie robi. Ale co zrobić. Też chcę wiedzieć, o co chodzi z tym wszystkim… Skupiłam całą swoją koncentrację na dziewczynie o blond włosach. W prawym uchu miała dwa piórka. Była naprawdę ładna.

- Miranda – wyrwało mi się, zanim mogłam powstrzymać te słowa. Wskazałam głową na tę dziewczynę. Ona rozszerzyła oczy w zdziwieniu. Czyli zgadłam… Nie, nie, nie. To jest zwykły przypadek.

- Soph, kontynuuj – popędził mnie Brandon. Spojrzałam na chłopaka. Miał on blond włosy dokładnie ułożone.

- Michael

- Jak ona to robi?? – odezwała się blondynka. Zauważyłam, że jedna z dziewczyn się mi dokładnie przygląda. Zrobiłam to samo. Miała śliczną okrągłą twarz, na którą opadały ciemne włosy. Wydawała się być przyjemną osobą Jak każda z tych dziewczyn, które dzisiaj poznałam miała brązowe włosy.

- Sabrina – już nikt nie musiał mnie popędzać. Uśmiechnęłam się nieśmiało do tej dziewczyny.

- Brawoo! – zaśmiał się blondyn. – Kiedy zdążyłeś ją przemienić. Nie miało to nastąpić dopiero w jej 20 urodziny?

- No właśnie o to chodzi, że ona nawet nie zaczęła tej przemiany.

Wszyscy popatrzyli na mnie zdziwieni.

- To skąd ona ma tą moc? – zapytali równocześnie.

- Sam bym chciał wiedzieć. To może przez to, że jest tą wybraną. Muszę ją zabrać do Arii. Musimy dowiedzieć się o co dokłądnei chodzi – odparł Brandon.

- To znaczy, że ja ją zobaczę? Naprawdę? – jejku, zobaczę najpotężniejszego wampira. To jest niemożliwe.

- Yhm. Ale teraz o tym nie myśl. Idź się bawić. Masz urodziny kochanie! Będziemy się tym martwić jutro.

- Ta, masz rację – odeszłam od nich i znowu znalazłam w tłumie Jane.

- No moja droga. Opowiadaj jak tam z ty twoim Liamem??? – byłam niecierpliwa.

- No bo wiesz, tańczyłam z nim – zaczęła.

- Zdążyłam zauważyć. Ale jak to się stało, że przez całą imprezę gadacie i w ogóle tyle ze sobą przebywacie. Zazwyczaj tylko witaliście się i odchodziliście w swoje strony. Opowiadaj – zaśmiałam się. Już nie zamartwiałam się tymi moimi mocami. Musiałam jakoś odreagować, a rozmowa z Jane zawsze mnie odprężała.

- No tak wyszło, że na początku imprezy wpadłam na niego. On no wiesz, zaczął przepraszać i tak wyszło, że zaczęliśmy gadać i tańczyliśmy – mówiąc to uśmiechała się jak szalona.

- Oh, coś mi się zdaje, że moja Jane się zakochała – poruszyłam zawadiacko brwiami.

- Oj ty, zdaje ci się – czy mi się zdaje, czy ona się czerwieni?? Oj tak, ona się czerwieni.

- Dobra, dobra, ja już swoje wiem. Nie bez powodu się czerwienisz.

Jane odwróciła głowę.

- I tak cię już widziałam – zaśmiałam się. Ona też się zaśmiała.

- Z czego się tak śmiejecie? – podeszła do nas Mirabell. Mój odwieczny wróg. No ale oczywiście, ona nie mogła odpuścić żadnej imprezy. A szczególnie jak mają to być moje urodziny. Myślała, że impreza się nie uda, ale cóż, chyba jej plan się nie powiódł.

- To chyba nie twoja sprawa, Mirabell – odezwała się Jane.

- Oh moja mała, wszystko co tutaj się dzieje to moja sprawa – Jane zrobiła się czerwona ze złości.

- Odpuść, nikt nie pytał cię o zdanie – w końcu się odezwałam.

- A właśnie. Bardzo fajna impreza. Z tego co słyszałam to urządził ci ją Brandon. Co mu dałaś w zamian? Raczej z własnej woli by tego nie zrobił – udała głupią.

- Wiesz ja nie muszę się puszczać na prawo i lewo żeby coś zyskać – jak zauważyłam nasza Mirabell się zdenerwowała.

- Nie musisz, ale z tego co zauważyłam to to robisz – odgryzła się.

- A tak w ogóle to co tutaj robisz? – zapytałam zaciekawiona.

- Wiesz chciałam zobaczyć jaką klapą będzie ta impreza. I wiesz co, nawet podoba mi się tutaj. Tylko jedna rzecz mi nie pasuje. Solenizantka – zaśmiała się dumna ze swoich słów.

O niee, teraz to mnie zdenerwowała. Miałam ochotę ją udusić.

Nagle ona zaczęła łapczywie nabierać powietrza. Zachowywała się jakby nie mogła złapać oddechu. O co tutaj chodzi? Uspokoiłam się a ona znowu mogła normalnie oddychać. Odeszłam od niej o jeden krok. W tłumie szukałam tej znajomej twarzy. Nagle ją znalazłam. Przyglądała mi się z podziwem. Popatrzyłam na Brandona błagalnym wzrokiem. Skinął głową, żebym za nim poszła.

- Wiesz co Jane, chodźmy stąd bo nie widzę tutaj żadnej osoby z którą można by porozmawiać na poziomie – odezwałam się jakby nigdy nic do Jane i odeszłyśmy nie zważając na słowa Mirabell. – Idź do Liama, patrzy na ciebie – dałam jej kuksańca w bok i poszłyśmy w swoje strony. Znowu odnalazłam Brandona i szybkim krokiem do niego podeszłam.

***

Taak, tak. Naszła mnie wena. Dziękuję za komentarze i proszę o więcej. Jesteście niesamowici <33

Miranda