Zahipnotyzowana cz. 16

Rozdział XVI

- Ty to widziałeś?? – zapytałam od razu.

- Tak i jestem pewien, że to nie zdarzyło się przypadkiem. Czy ty może myślałaś o czymś jak ona zaczęła się dusić? – zapytał Brandon.

- Jakby to powiedzieć. No miałam ochotę ją udusić, ale przecież… - przerwałam.

- No to już wiemy jak to się stało – zaśmiał się.

- To nie jest śmieszne. Z  nie wiadomo jakiego powodu umiem takie rzeczy, to jest niemożliwe !

- A jednak. Z tego co zauważyłem, chyba nie będzie ci potrzebna przemiana w wampira. Już masz swoje moce. I to jakie? Znasz imiona nieznajomych. Pewnie jakbyś się bardziej skupiła mogłabyś wiedzieć o nich wszystko z ich życia. I jeszcze umiesz komuś zrobić krzywdę bez używaniu siły fizycznej. To jest niezwykłe! – ucieszył się.

- Ale to nie jest jeszcze pewne, że to są jakieś moce. I że nie będę musiała przechodzić żadnej przemiany. Chociaż perspektywa bycia człowiekiem jest bardziej zachęcająca – zamyśliłam się. Może i by było lepiej, gdyby Moce naprawdę się ujawniały. Jutro musimy iść do Arii i z nią o ty porozmawiać. Muszę się o wszystkim dowiedzieć.

- Halo, księżniczka może by się obudziła? – z zamyśleń wyrwał mnie głos Brandona.

- Ta, jestem już – Brandon się zaśmiał. Popatrzyłam na niego zła.

- Dobra, już się nie denerwuj, bo tym razem mi coś zrobisz, a tego chyba byś nie chciała? W końcu zrobić krzywdę komuś, kto zorganizował ci tak wspaniałą imprezę. Kochanie, chyba byś mi tego nie zrobiła? – zrobił minę małego pieska. Zaczęłam się z tego śmiać.

- Oh książę, nie zrobiłabym ci tego. Co ja biedna bym bez twego ramienia zrobiła?- udałam przejęcie.

- No nie wiem. Twa egzystencja nie miałaby sensu – popatrzył na mnie udając poważną minę. – W ramach rozluźnienia naszych emocji dałabyś się zaprosić do tańca moja pani? – wystawił dłoń w mą stronę.

- Czy naprawdę miałabym ten zaszczyt? Jeżeli tak, to z wielką chęcią dotrzymam ci towarzystwa w tańcu – uśmiechnęłam się i ujęłam jego dłoń. Wtedy razem wybuchliśmy niekontrolowanym śmiechem. Taak, ona zawsze umiał mnie rozśmieszyć nawet w tak poważnych sytuacjach. Ale to chyba dobrze. Postaram się do końca dnia nie myśleć o moich darach. Dalej śmiejąc się ruszyliśmy na parkiet. Tańczyliśmy cały czas. Kątem oka zobaczyłam Mirabell kipiącą z zazdrości. Zaśmiałam się widząc jej minę. Po kilku tańcach razem ruszyliśmy do baru, żeby się czegoś napić. Tak jak postanowiłam nie miałam zamiaru przesadzać z alkoholem, więc zamówiłam sobie słabego drinka. Po chwili Brandon poszedł do swoich znajomych. Siedziałam tak jeszcze chwilę, aż w końcu podszedł do mnie Scott. Uśmiechnęłam się do niego.

- Cześć, pięknie wyglądasz – pocałował mnie w policzek.

- No hej, dziękuję. Starałam się.

- A no właśnie mam coś dla ciebie – podał mi malutkie pudełeczko. W środku były śliczne kolczyki.

- Jejku, jakie piękne, ile to musiało kosztować.

- Oj nie przesadzaj, dla tak wspaniałej dziewczyny to nie ma znaczenia.

- Dziękuję – przytuliłam go i pocałowałam. Kocham go. Tak no właśnie, ale czy to jest miłość jak do chłopaka? Raczej jak to brata. On jest dla mnie taki wspaniały, a ja co? Nie mogę przyjąć od niego tych kolczyków i muszę z nim porozmawiać. Zrobię to teraz. Jak nie teraz, to kiedy? Zrobię to puki mam na to jeszcze odwagę.

- Scott, ja nie mogę tego przyjąć – powiedziałam niepewnie.

- Ale czemu?

- Możemy porozmawiać na osobności? – zapytałam.

-Taa, jasne. Może chodź tam za basen. Tam jest ławka – skinęłam głową i podążyłam za nim. Usiedliśmy i nastała niezręczna cisza.

- To o czym chciałaś porozmawiać, bo wiesz, ja też chciałem ci o czymś powiedzieć… - przerwał na chwilę i popatrzył na mnie. Wzięłam głęboki oddech i postanowiłam mu to w końcu powiedzieć.

- Chodzi o to, że… - przerwałam na chwilę.

-Nie pasuje my siebie – powiedziałam to. Ale chwila. Nie tylko ja to powiedziałam. W trakcie wymawiania tych słów Scott powiedział to samo. Spojrzałam na niego zdezorientowana. Zaczęliśmy się śmiać.

- Taa, chyba myślimy podobnie – odezwał się Scott jak już opanowaliśmy trochę nasz śmiech. – Czyli… Przyjaciele? – zapytał niepewnie.

- Przyjaciele – odetchnęłam z ulgą. Naprawdę nie chciałam go ranić, a z tego co widzę on też tego nie chciał.

- Ale w takim razie musisz przyjąć te kolczyki. I nie przyjmuje odmowy – powiedział poważnie ale zaraz się uśmiechnął.

- No dobra – odwzajemniłam gest i wzięłam od niego pudełko. – Ale i tak są piękne. Przytuliłam go, jako przyjaciela. – Kocham cię mój braciszku.

- Ojj, moja siostrzyczko.

- A teraz, Scott. Leć tam na te laski. Wiesz ile ich tam możesz poderwać?? Korzystaj – popchnęłam go w stronę towarzystwa.

- Tak, masz rację. A ty idź poderwać jakiegoś przystojniaka. Hmm. Może ten Brandon – poruszył brwiami. Walnęłam go z łokcia.

- Już dobra, dobra. Niech ci będzie. To bolało – zaczął sobie masować bok – od kiedy ty masz tyle siły??

- Wiesz, taki skrywany talent – zaśmiałam się. Tak jak mu doradziłam poszedł do grupki dziewczyn. Zaśmiałam się, jak odwrócił się do mnie i uśmiechnął się jak dziecko. Musiałam znaleźć Jane. W końcu ją znalazłam. Stała z innymi przyjaciółmi. No, to mam okazję, żeby im powiedzieć.

- I jak się bawicie? – zapytałam dołączając do nich.

- Powiem ci, że impreza ci się udała – powiedzieli.

- Cieszę się, ale mam wam coś do powiedzenia.

- No to mów – popędziła mnie Jane.

- Bo wiecie, rozstaliśmy się ze Scottem. Wspólnie stwierdziliśmy, że do siebie nie pasujemy i teraz jesteśmy przyjaciółmi – uśmiechnęłam się.

- Szkoda, fajnie razem wyglądaliście – odezwała się Jane.

- Tak, no ale wiesz. Nie czuliśmy tego czegoś. Ale dalej się przyjaźnimy i wiesz, to jest tak jakby mój drugi brat – zaśmiałam się.

- No, ale co? Bawimy się. Trzeba uczcić to, że nasza Soph znowu jest singielką i znowu może wyrywać kolejne ciacha – zaśmiała się Jane.

- I znowu będzie zabierała wszystkich najlepszych – powiedziała jedna z koleżanek, udając obrażoną.

- Oj nie przejmuj się. Zostawię ci jakieś – zrobiłam śmieszną minę, a ona już przestał udawać obrażoną. – No to moi drodzy, idziemy na parkiet tańczyć. Nie będziemy tutaj stali jak te kołki. Trzeba się bawić!

Pobiegliśmy na parkiet i zaczęliśmy szaleć. W tym towarzystwie to nam odbijało. Zachowywaliśmy się jak głupki. W trakcie tańca zobaczyłam w tłumie Sabrinę. Pomachałam jej, żeby do nas podeszłą. Po chwili pojawiła się obok nas.

- Poznaj moich przyjaciół. Jane

- Vicky

- Mary

- Kate

- Dawid

- Peter

- A to jest Sabrina – przedstawiłam ich sobie i tym razem wraz z Sabriną zaczęliśmy się wygłupiać. Naprawdę świetnie razem się dogadywaliśmy. Myślę, że to nie jest ostatni raz kiedy się spotykamy.

Impreza skończyła się bardzo późno. U Brandona w willi miałam zapewniony już pokój, żeby nie wracać w nocy do domu. Jane i mój brat też mogli zostać. Jednak Jane wróciła do domu, bo Liam zaproponował jej podwózkę, a wiadomo, Jane jemu nie odmówi. 

***

Przepraszam,  że nie dodałam wczoraj tej notki, ale nie miałam czasu. Mam nadzieję, że mi wybaczycie. Kolejną notkę postaram sie napisać jak najszybciej. No wiecie szkoła itd. Nie jest tak łatwo to wszystko pogodzić, ale na pewno nie zrezygnuje. Dziękuję wszystkim na komentarze i pozdrawiam <3 :D

Liam: